خوانشی بر مولفه های اثرگذار بر هم گرایی عرفان و سیاست در اندیشه توحیدی امام خمینی

هدف پژوهش حاضر بررسی مولفه های اثرگذار بر هم گرایی عرفان و سیاست در اندیشه توحیدی امام خمینی می باشد. در این راستا و با روش توصیفی- تحلیلی هم گرایی عرفان و سیاست امام خمینی و شاخصه‏های اثرگذار آن، توحید و تکلیف گرایی و رضایت گرایی تبیین شده است. نتایج حاکی از آن است که امام خمینی به عنوان انسان عارف و احیاءگر اسلام ناب با تعلیمات و آموزه های متعالی‏، با استفاده از مکتب، کتاب و سنت اهل بیت(ع) عرفان را از عرصه نظر به عمل و از فرد به اجتماع گستراند. از ایشان عارفی حقیقی که تا آخرین لحظه عمرش در تلاش است به روشنگری و بیداری مردم بپردازد تا به این وسیله هم خودش به سوی خداوند گام بردارد و هم مردم. آنچه در عرفان مهم است انزوا از دنیاست و نه انزوا یافتن از خلق خدا و خدمت به آنها. امام خمینی عرفان سنتی را با برداشتی نو از اسفار اربعه ملاصدرا متحول ساخت تا حضور عرفان با مدیریت اجتماعی و سیاسی در جامعه ملازم باشد و این امر سبب شد عافیت طلبی برخی عارف نمایان را هم به نقد و چالش جدی بکشاند.