اثر دور آبیاری و محلول پاشی تیتانیوم به دو فرم نانو و غیر نانو بر خصوصیات رشدی و عملکردی گل ‏محمدی (‏Rosa × damascena Mill.‎‏)‏

خشکی از عوامل مهم محدودکننده تولیدات باغی است و این موضوع در مناطق خشک و نیمه خشک از اهمیت بیشتری برخوردار است. با توجه به اهمیت نانوتکنولوژی در بهبود روش های موجود در گیاهان باغی این آزمایش روی گل محمدی (Rosa× damascena Mill) به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی و درسه تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در بهار و تابستان 1397 اجرا شد. تیمار های آزمایش شامل دو رژیم آبیاری (هر سه روز (شاهد)، و شش روز) و پنج سطح تیتانیوم (0 (شاهد، عدم استفاده از تیتانیوم)، 15 پی پی ام دی اکسید تیتانیوم، 30 پی پی ام دی اکسید تیتانیوم، 15 پی پی ام نانو دی اکسید تیتانیوم، 30 پی پی ام نانو دی اکسید تیتانیوم) بود. نتایج نشان اگرچه افزایش دور آبیاری منجر به کاهش سطح برگ و قطر گل شد، تیتانیوم در تمام سطوح استفاده شده روی صفات وابسته به درشتی گل مثل قطر گل، قطر دمگل و طول دمگل اثر داشت. به طوریکه تعداد گل با کاربرد 15 و 30 پی پی ام دی اکسید تیتانیوم 8/40 و 9/54 درصد و با کاربرد 15 و 30 پی پی ام نانو دی اکسید تیتانیوم 84 و 69 درصد افزایش یافت. در تیمار 30 پی پی ام نانو دی اکسید تیتانیوم و دور آبیاری 3 روز یکبار مقدار پرولین 20/0 میکرومول بر گرم و در همین تیمار تیتانیوم و دور آبیاری 6 روز یکبار برابر 50/0 میکرومول بر گرم بود. به طور کلی کاربرد دی اکسید تیتانیوم و نانو دی اکسید تیتانیوم منجر به بهبود صفات رشدی و قطر گل شد. همچنین در بین سطوح استفاده شده غلظت 15 پی پی ام نانو دی اکسید تیتانیوم تاثیر بیشتری بر قطر گل، تعداد گل، محتوای آب نسبی و شاخص سبزینگی برگ داشت.