اسکندر تارن و رویای جهانی متحد

در سال 1927 م مورخ بریتانیایی، ویلیام تارن (1869-1957 م) با انتشار زندگی نامه ای از اسکندر در جلد ششم از تاریخ باستان کمبریج به ارایه دیدگاه هایی آرمانی درباره شخصیت سردار مقدونی پرداخت. محوری ترین و در عین حال، بحث انگیزترین دیدگاه تارن درباره اسکندر، انتساب مفهوم «اتحاد و برادری جهانیان» به او بود. تارن برحسب تصور خود از گزارش آریان، دعای اسکندر را در جشن اپیس (324 پ م) برای همکاری و مشارکت مقدونی ها و ایرانیان در حکومت، اعلان رسمی اتحاد تمامی انسان ها تعبیر کرد و از آن به عنوان «همنیا» Homonoia)، یا اتحاد قلوب) نام برد. تارن در سال های 1933 (مقاله «اسکندر کبیر و اتحاد جهانیان») و 1948 م (زندگی نامه اسکندر کبیر، 2 ج) بدون هیچ تجدیدنظری، دیدگاه آرمانی خود را درباره اسکندر بار دیگر ابراز کرده و بر آن تاکید کرد. با وجود انتقادهای فراوان به دیدگاه های آرمانی تارن، مفهوم «اتحاد و برادری» او درباره اسکندر، حوزه تاریخ نگاری اسکندر را در غرب تا اواخر دهه پنجاه میلادی تحت تاثیر قرار داد تا اینکه در نهایت، مفهوم او در سال 1958 م از سوی ارنست بادیان مردود شد. بررسی دیدگاه تارن و اظهارات محققان جدید درباره این مورخ، نشان می دهد که شرایط حاکم بر عصر تارن موجب شکل گیری مفهوم آرمانی او درباره اسکندر شده است.