مقایسه اثربخشی «واقعیت درمانی» و «روایت درمانی» بر احساس تنهایی زنان سرپرست

زنان سرپرست خانواده به سبب تحمل مسیولیت های زیاد زندگی، گاهی احساس تنهایی و درماندگی می کنند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی" و "روایت درمانی" بر احساس تنهایی زنان سرپرست خانواده انجام شد. 

روش پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را زنان سرپرست خانواده تحت پوشش بنیاد شهید و امورایثارگران شهرستان بجنورد، در سال 1399 تشکیل دادند. 45 نفر از آن ها به شیوه دردسترس انتخاب شدند. سپس به روش تصادفی با اجرای قرعه کشی در 2 گروه مداخله و یک گروه کنترل قرار گرفتند. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه جمعیت شناختی و "نسخه سوم مقیاس تنهایی UCLA) UCLA Loneliness Scale: Version 3) انجام شد. روایی محتوا به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ محاسبه شد. گروه مداخله اول "واقعیت درمانی" و گروه مداخله دوم "روایت درمانی" را در 8 جلسه دریافت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار برای دریافت مداخله قرار داشت. تحلیل داده ها در نرم افزار اس پی اس اس نسخه 21 تحلیل شد.

"واقعیت درمانی" و "روایت درمانی" براحساس تنهایی زنان سرپرست خانواده موثر بود (05/0>P). مقایسه 2 مداخله نشان داد بین اثربخشی "واقعیت درمانی" و "روایت درمانی" بر کاهش احساس تنهایی زنان سرپرست خانواده تفاوت معناداری وجود دارد و "روایت درمانی" اثربخشی بیشتری بر کاهش احساس تنهایی در طول زمان داشته است (05/0>P). 

"روایت درمانی" در طول زمان نقش موثری در کاهش احساس تنهایی زنان سرپرست خانواده داشته است. پیشنهاد می شود که از این درمان جهت کاهش احساس تنهایی در سایر زنان سرپرست خانواده و گروه های مشابه اجرا شود.