اثربخشی «مقابله درمانی» بر خودکارآمدی عمومی، بهزیستی روانشناختی و تاب آوری در زنان تحت خشونت خانگی

خشونت علیه زنان در جوامع توسعه یافته و چه در جوامع در حال توسعه همواره به عنوان یک دغدغه و آسیب مطرح می باشد. پژوهش حاضر، با هدف تعیین اثربخشی "مقابله درمانی" بر خودکارآمدی عمومی، بهزیستی روانشناختی و تاب آوری در زنان تحت خشونت خانگی در شهر تهران انجام شده است.

مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون  - پس آزمون - پیگیری  و گروه کنترل بود. 40 تن از زنان تحت خشونت مرکز سلامت جامع حضرت ابوالفضل (ع) شهرستان ری، بخش کهریزک در سال 1399، با در نظر گرفتن ملاک های ورود و به روش نمونه گیری تصادفی هدفمند وارد مطالعه شدند. سپس به طور تصادفی ساده به روش قرعه کشی به گروه مداخله "مقابله درمانی" (20 تن) و کنترل (20 تن) گماشته شدند. داده ها با پرسشنامه جمعیت شناختی،  "مقیاس خودکارآمدی عمومی"(General Self-Efficacy Scale)، "مقیاس بهزیستی روانشناختی"(Psychological Welfare Scale) و "مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون"(Connor-Davidson Resilience Scale) در 3 مرحله تکمیل شد. روایی محتوا به روش کیفی، روایی صوری و نیز پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ اندازه گیری شد. داده ها با نرم افزار اس پی اس اس نسخه 24 تحلیل شد.

میانگین متغیرهای خودکارآمدی عمومی، بهزیستی روانشناختی و تاب آوری در مرحله پیش آزمون بین 2گروه تفاوت معناداری وجود نداشت که نشانگر همگن بودن 2 گروه پژوهش در مرحله پیش آزمون است. اما تفاوت بین 2 گروه در مراحل پس آزمون و پیگیری تفاوت معنا داری بود که می تواند حاکی از اثربخشی مداخله "مقابله درمانی" بر متغیرهای ذکر شده و نیز پایداری اثربخشی در مرحله پیگیری باشد (001/>P). 

"مقابله درمانی" بر خودکارآمدی عمومی، بهزیستی روانشناختی و تاب آوری در زنان تحت خشونت خانگی اثربخشی مثبت و معناداری دارد. پیشنهاد می شود که از "مقابله درمانی" به عنوان مداخله روانشناختی در افزایش و خودکارآمدی عمومی، بهزیستی روانشناختی، تاب آوری در جهت توانمند سازی زنان تحت خشونت استفاده شود