کاربست منطقه گرایی و نقش آن در تامین امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران در منطقه خلیج فارس

باگذشت تاریخ، دولت ها به عنوان مهم ترین واحدهای سیاسی به این نتیجه رسیدند که بسیاری از مسایل نه در سطح جهانی که در سطح منطقه ای پدید می آیند، و به تبع نیازمند اتخاذ استراتژی های منطقه ای در راستای حل مشکلات و توفیق سیاست های خود در عرصه بین الملل هستند. مسایل موجود در منطقه غرب آسیا از یک سو، و زیرمجموعه منطقه ای خلیج فارس از سوی دیگر، حضور بسترهای همگرایی و واگرایی متنوعی است که باید به درستی مورد تحلیل قرارگرفته شود. زیرا تامین امنیت ملی علاوه بر عوامل درون مرزی، متاثر از عوامل خارجی نیز قرار دارد، لذا جمهوری اسلامی ایران برای ایجاد ثبات سرزمینی، نیازمند منطقه ای باثبات است و از این جهت لازم است تا راهکارهای دست یابی به منطقه ای باثبات را مورد بررسی قرار دهیم. زیرا عدم توجه به این موضوع می تواند زمینه ها و استعداهای همگرایی موجود را تبدیل به عواملی واگرا کرده و هزینه تامین امنیت را برای کشور به شدت بالا ببرد. منطقه گرایی در رشد شاخص های امنیت نقشی موثر دارد و استفاده از این ظرفیت می تواند موجب ارتقاء جایگاه کشور در حوزهای دیگر از جمله فرهنگ، اقتصاد و سایر زمینه های سیاسی گردد. در این پژوهش در تلاش هستیم تا به این سوال پاسخ دهیم که: جمهوری اسلامی ایران چگونه می تواند از ظرفیت منطقه گرایی برای تامین امنیت ملی خود استفاده کند؟ این پژوهش با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و بر اساس نظریه «امنیت منطقه ای باری بوزان»، بر آن است تا نقش منطقه گرایی در تامین امنیت جمهوری اسلامی را مورد مطالعه قرار دهد.