توضیح ناهمگونی در ترجیحات ریسکی بوسیله مدل مختلط محدود

این مقاله به بررسی تاثیر فاصله میان نتایج بخت آزمایی ها بر رفتار ریسکی و شکل توابع مطلوبیت و وزنی احتمال می پردازد. داده های آزمایشگاهی که قبلا مورد بررسی قرار گرفته اند، اثر فاصله قابل توجهی در دامنه برد نشان می دهند. در مقایسه با بخت آزمایی ها با فاصله کم میان نتایج، بخت آزمایی ها با فاصله زیاد میان نتایج منجر به ریسک گریزی بیشتر برای احتمالات زیاد برد و افزایش ریسک پذیری برای احتمالات کم برد می شوند. از اینرو، بررسی ها تحت نظریه چشم انداز تجمعی انجام می شود که به تاثیر صورت بندی احترام می گذارد و نگرش های ریسکی را با توجه به احتمالات و نتایج توصیف می کند. فرض می شود که معادل مطمین های بخت آزمایی ها توسط نظریه چشم انداز تجمعی بدست آمده اند. به منظور تخمین پارامترهای نظریه با استفاده از روش حداکثر درستنمایی، جزء خطای مرسوم اضافه شده است.  نظریه چشم انداز تجمعی در توضیح اثر فاصله ناتوان است زیرا پارامترهای آن نمی توانند توضیح دهنده رفتار میانگین باشند. با در نظر گرفتن ناهمگونی، یک مدل مختلط دو جزیی نشان می دهد که پارامترهای رفتاری تقریبا 25 درصد از نمونه می توانند مسیول تفاوت های مشاهده شده در ریسک گریزی نسبی باشند. این نتایج یافته های قبلی سوگیری تجمیع در ارتباط با مدل های بنگاه نماینده را تایید می کند. علاوه بر این، نتایج حاصله دلالت هایی برای طراحی مطالعات آزمایشگاهی دارد زیرا فاصله بین نتایج بخت آزمایی برای تضمین انحنای توابع مطلوبیت مورد نیاز است.