مقایسه تاثیر الگوی والدگری مبتنی بر نظریه کارکردهای اجرایی و برنامه بارکلی بر خودکنترلی کودکان مبتلا به نقص توجه/بیش فعالی

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی الگوی والدگری مبتنی بر نظریه کارکردهای اجرایی و برنامه بارکلی بر خودکنترلی کودکان مبتلا به نقص توجه/بیش فعالی است. این مطالعه کاربردی و از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است. جامعه پژوهش شامل مادران دارای کودک مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی در شهر اصفهان در بهار و تابستان 1398 است که 45 نفر از آنان، برمبنای ملاک های ورود و خروج به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) و در هر گروه 15 نفر گمارده شدند. از مقیاس ارزیابی خودکنترلی (SCRS) در مراحل مختلف پژوهش برای سنجش متغیر وابسته استفاده شد. گروه آزمایش اول تحت دوازده جلسه الگوی والدگری مبتنی بر نظریه کارکردهای اجرایی و گروه آزمایش دوم تحت هشت جلسه برنامه بارکلی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت نکردند. داده های جمع آوری شده به روش تحلیل واریانس اندازه های تکرارشده و با استفاده از نرم افزار SPSS-26 تجزیه و تحلیل شدند. الگوی والدگری مبتنی بر نظریه های کارکردهای اجرایی و برنامه بارکلی بر خودکنترلی کودکان مبتلا به نقص توجه/بیش فعالی اثرات مشابه و مثبتی دارند (05/0>p)؛ بنابراین الگوی والدگری مبتنی بر نظریه های کارکردهای اجرایی و برنامه بارکلی به منظور بهبود خودکنترلی کودکان مبتلا به نقص توجه/بیش فعالی در کنار سایر درمان های اثربخش، کاربردی هستند.