«تشخص» از دیدگاه غیاث الدین منصور دشتکی بر مبنای حکمت متعالیه

در بیشتر کتب فلسفی مساله ی «تشخص»، و تعیین ملاک آن مورد بحث قرار گرفته و اقوال مختلفی از سوی فلاسفه ابراز گشته است. این پژوهش بر آن است تا نظر «غیاث الدین منصور دشتکی شیرازی» یکی از متفکران حوزه فلسفی شیراز را در باب تشخص بررسی نماید. با تتبع در آثار این متفکر بر مبنای تفکر صدرایی و با روش توصیفی تحلیلی مشخص می گردد که دشتکی «تشخص» را امری اعتباری و در زمره معقولات ثانی به شمار آورده، آن را زاید بر ماهیت و داخل در هویت شیء می داند؛ به این معنا که تشخص وجود مستقلی در خارج ندارد و همان ماهیت متشخصه است. غیاث الدین، ثبات شخصیت انسان را در دنیا و آخرت به استمرار ماهیتش دانسته و در باب عامل تشخص انسان دچار تهافت گویی شده است. آنچه غیاث الدین منصور را رو در روی ملاصدرا نشانده؛ این است که مبنای تشخص در وی اصالت ماهیت است و در ملاصدرا اصالت وجود.