بررسی روابط بینامتنی ادعیه ماثور امام زمان با قرآن کریم (نمونه موردی: دعای علوی مصری)

یکی از رویکردهای مهم در پژوهش های ادبی، الگوپذیری یک متن از متن دیگر است. این نوع پژوهش که تعامل متون با یکدیگر را نشان می دهد، رابطه «بینامتنی» نامیده می شود و با کشف و تحلیل نشانه های رابط بین متون به فهم کامل تر و عمیق تر آن کمک می کند. پژوهش پیش رو به ارتباط بینامتنی قرآن کریم و یکی از دعاهای ماثور از امام زمان4 به نام «دعای علوی مصری» می پردازد و تلاش می کند تا پیوند ناگسستنی «قرآن صامت و ناطق» را روشن و نورانیت کلام وحی را، در دعای حضرت تجلی نماید.این مقاله که به روش تحلیلی _ توصیفی و تطبیقی انجام شده، سه شیوه اصلی روابط بینامتنی: نفی جزیی، متوازی و کلی را بررسی کرده و به طور همزمان با تحلیل تناص ترکیبی، مضمونی، واژگانی یا لفظی و شخصیت های قرآنی در لایه های زیرین، ارتباطات پنهان و پیدای دعای حضرت با قرآن کریم را واکاوی نموده است. یافته های پژوهش نشان داد امام زمان4 این تعامل دو سویه آگاهانه را در عالی ترین صورت در قالب این دعا به نمایش گذاشته اند.