نقش میانجی انگیزش تحصیلی در رابطه بین باورهای هوشی و خودارزشمندی در میان دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم

هدف از انجام این پژوهش تعیین نقش انگیزش تحصیلی در رابطه بین باورهای هوشی و خودارزشمندی بود.

تحقیق حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ نحوه گرداوری داده ها در زمره پژوهش های توصیفی از نوع همبستگی و از لحاظ روش در زمره پژوهش های کمی بود. جامعه پژوهش حاضر عبارت بود از کلیه دانش آموزان دختر متوسطه شهر بجنورد در سال تحصیلی 1398-1397 بود که 350 نفر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای, انتخاب شدند. جهت سنجش متغیر های پژوهش از پرسشنامه های خودارزشمندی کراکر و همکاران (2003), انگیزش تحصیلی هارتر (1981) و باورهای هوشی عبدالفتاح و ییتس (2006) را تکمیل نمودند.

نتایج ماتریس همبستگی نشان داد که بین انگیزه تحصیلی, باورهای هوشی و خودارزشمندی روابط معناداری یافت شد. باورهای هوشی بر خودارزشمندی دارای ضریب تاثیر 61/0(استاندارد نشده) بودند که آماره بحرانی مربوط به اثر مستقیم باورهای هوشی و انگیزه تحصیلی بر خودارزشمندی مثبت و در سطح 05/0 معنی دار بود. یعنی باورهای ه وشی بر انگیزه تحصیلی تاثیر مستقیم مثبت نداشت.

با توجه به نتایج می توان گفت باورهای هوشی و انگیزش تحصیلی از اهمیت بالایی در شکل گیری خودارزشمندی برخوردارند .انگیزش تحصیلی به تنهایی قادر به ایفای نقش میانجی گرانه بین باورهای هوشی و خودارزشمندی بود . لذا در تبیین یافته ها می توان گفت انگیزش پیشرفت تحصیلی، تنها پیامد هوش فردی یا امکانات سخت افزاری موجود در محیط های اجتماعی نیست، بلکه جنبه های روانشناختی افراد مانند باورهای هوشی و خودارزشمندی نیز در آن نقش اساسی دارند