بررسی مقایسه ای تاثیر دوستاکسل بر داربست سلولی تخمک موش سوری پس از انجماد شیشه ای با دو ماده انجمادی متفاوت

پژوهش حاضر به منظور بررسی مقایسه ای تاثیر ماده دوستاکسل بر روی لقاح آزمایشگاهی، درصد زنده مانی و داربست سلولی تخمک ها پس از انجماد شیشه ای با دو ماده انجمادی متفاوت می باشد.

برای رسیدن به این  منظور موش های ماده نژاد NMRI با سن 8 تا 10 هفته با تزریق هورمون های PMSG و HCG برای تخمک گذاری تحریک شدند. توده سلولی کومولوس اطراف تخمک با استفاده از آنزیم هیالورونیداز 1/0% برداشته و سپس تخمک ها به 8 گروه آزمایشی شامل گروه های کنترل، دوستاکسل، دوستاکسل+ محلول انجمادی1، دوستاکسل+ محلول انجمادی2، دوستاکسل+ انجماد شیشه ای 1، دوستاکسل+ انجماد شیشه ای2، انجماد شیشه ای 1 و انجماد شیشه ای 2 تقسیم گردیدند. تخمک های بالغ در محلول های انجمادی اتیلن گلیکول و دی متیل سولفوکساید با غلظت 15 درصد و ساکارز 5/0 مولار در گروه انجمادی 1 و محلول های انجمادی اتیلن گلیکول 5/7 %، گلیسرول 5/7 % و سوکروز 5/0 مولار در گروه انجمادی دوم منجمد شدند. پس از ذوب شدن، درصد زنده مانی و لقاح آن ها تا مرحله دو سلولی بررسی گردید. رنگ آمیزی میکروتوبول ها در تخمک ها با آنتی بادی آلفاتوبولین انجام گردید.

نتایج نشان می دهد تفاوت های معنی داری بین درصد زنده مانی و درصد لقاح گروه های انجمادی در مقایسه با گروه کنترل وجود دارد (P<0.05). درصد زنده مانی و درصد لقاح در گروه انجمادی اول نسبت به گروه انجمادی دوم کاهش یافت اما این دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری بایک دیگر نداشتند. هم چنین درصد زنده مانی و درصد لقاح گروه های پیش انکوبه شده با دوستاکسل بیشتر از گروه های انکوبه نشده بود

با توجه نتایج حاصل دوستاکسل با کاهش آسیب های وارده به اسکلت سلولی تخمک می تواند در بهبود تکنیک های تولید مثلی موثر باشد.