فهم زمینه های اقدام به خودکشی در پیوند با مولفه های خودپنداره

خودکشی از مساله های مهمی است که به دلیل اثرات مخرب روانی و اجتماعی توجه بسیاری از محققان را به خود جلب کرده است. مطالعه حاضر با عنوان فهم زمینه های اقدام به خودکشی در پیوند با مولفه های خودپنداره در صدد بررسی مقولاتی است که در تجربه اقدام کنندگان به خودکشی شکل گرفته است.

این پژوهش با رویکرد روش شناختی پدیدار شناسانه، مطالعه ای کیفی است و از روش گراندد تیوری برای پاسخ به سوالات تحقیق استفاده نموده است. اطلاعات با استفاده از روش مشاهده مشارکتی و تکنیک مصاحبه عمیق گردآوری شد. بر اساس روش نمونه گیری هدفمند و نمونه گیری نظری و با معیار اشباع نظری، بیست نفر اقدام کننده به خودکشی در تحقیق مشارکت داشتند.

بر اساس یافته های حاصل از این مطاله چهار مقوله شامل، طرد شدگی اجتماعی-انزوای تحمیلی، تقدیر گرایی شوم، انگاره خود زشت پنداری و اعتماد ناپایدار به خود استخراج شد. این تحقیق نشان داد که اقدام به خودکشی پیوند بسیار نزدیکی با خودپنداره منفی دارد و خودپنداره منفی متاثر از تجربیات خانوادگی و محیطی که در فضای تعاملی آنومیک، این پدیده تشدید شده است. 

نتایج حاصل از این تحقیق، خودپنداره منفی در افراد را به عنوان یکی از مهمترین پیش بینی کننده های گرایش به رفتارهای پرخطر نشان می دهد که در صورت مهیا بودن بستر نامناسب روانی و اجتماعی منجر به اقدام به خودکشی می شود.