بررسی تاثیر خود استنادی بر شاخص اچ اعضای هیئت علمی 5 دانشگاه برتر مهندسی ایران

 خوداستنادی زمانی اتفاق می‫افتد که نویسنده به آثار علمی قبلی خود، استناد می‫کند. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر خوداستنادی بر شاخص اچ اعضای هییت علمی 5 دانشگاه برتر مهندسی ایران بر اساس پایگاه اسکوپوس است.

پژوهش حاضر از نوع کاربردی بوده و با استفاده از روش علم سنجی انجام شده است. جامعه آماری شامل 303 نفر از اعضای هییت علمی دانشگاه های شریف، امیرکبیر، صنعتی اصفهان، علم و صنعت و نوشیروانی بابل دارای شاخص اچ بالای 20 در اسکوپوس در بین سال های 2019-2015 بودند. تحلیل داده ها با نرم افزار اکسل و SPSS 19 انجام شد و از آزمون همبستگی اسپیرمن برای تعیین رابطه بین متغیرها استفاده شد.

یافته‫ها نشان داد که اعضای هییت علمی رشته های مکانیک، مواد و مهندسی شیمی به ترتیب با داشتن تعداد 1376، 1248، 1176 مقاله قبل از حذف خوداستنادی، دارای بیشترین شاخص اچ بوده اند و بعد از حذف خود استنادی همین رشته ها به ترتیب با داشتن تعداد 1271، 1183 و 1087 مقاله دارای شاخص اچ بالا بوده اند. بعد از حذف خوداستنادی رشته شیمی با 112 واحد کاهش، بیشترین و کمترین تغییر مربوط به رشته معماری با 2 واحد کاهش در شاخص اچ است. بیشترین تاثیر شاخص اچ بعد از حذف خوداستنادی ها مربوط به دانشگاه نوشیروانی بابل و کمترین تاثیر مربوط به دانشگاه صنعتی شریف بوده است. همچنین مشخص شد که بین خوداستنادی اعضای هییت علمی و تعداد مقالات آن ها رابطه معناداری وجود دارد.

نتایج حاصل از بررسی نشان داد که خوداستنادی در دانشگاه صنعتی شریف کمترین و در دانشگاه نوشیروانی بابل بیشترین تاثیر را به مقدار اچ اعضای هییت علمی داشته است.