مقایسه اثر و ماندگاری هشت هفته آزمایشات اصلاحی با و بدون آزادسازی مایوفاشیال بر ناهنجاری های سر و شانه به جلو

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه اثر و ماندگاری هشت هفته آزمایشات اصلاحی با آزمایشات اصلاحی به همراه آزادسازی مایوفاشیا در افراد جوان دارای ناهنجاری سر و شانه به جلو است.

45 دانشجوی پسر مبتلا به ناهنجاری سربه جلو بیشتر از 46 درجه و شانه به جلو بیشتر از 52 درجه با میانگین سن 2/88±22/12 سال، قد6/80±175/44 سانتی متر و وزن 7/31±71/21 کیلوگرم انتخاب شده و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایشات اصلاحی، آزمایشات ترکیبی (آزمایشات اصلاحی و آزادسازی مایوفاشیا) و کنترل قرار گرفتند. گروه های آزمایشی به مدت هشت هفته تحت نظارت مستقیم آزمونگر، آزمایشات را انجام دادند. قبل از شروع آزمایشات، پایان هفته هشت و پس از چهار هفته از پایان آزمایشات زاویه سر و شانه به جلو نمونه ها با استفاده از روش عکس برداری اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده توسط آزمون آنالیز واریانس با تکراری و آنکوا تجزیه و تحلیل شد.

نتایج نشان داد که میزان زاویه سر و شانه به جلو پس از هشت هفته آزمایش در هر دو گروه آزمایشی در پس آزمون و آزمون ماندگاری به طور معناداری کمتر از پیش آزمون است. یافته های آزمون آنکوا نشان داد که زاویه شانه به جلو در گروه آزمایشات اصلاحی به همراه آزادسازی مایوفاشیا در پس آزمون و آزمون ماندگاری به طور معناداری کمتر از گروه آزمایشات اصلاحی به تنهایی بوده است (0/05≥P)، ولی در زاویه سربه جلو در پس آزمون و آزمون ماندگاری تفاوت معناداری بین گروه های آزمایش وجود نداشت (0/05≤P).

با توجه به نتایج می توان گفت برنامه آزمایشات اصلاحی به همراه آزادسازی مایوفاشیا نسبت به آزمایشات اصلاحی در اصلاح شانه به جلو موثرتر است.