پیش بینی تنوع گونه ای در اثر شدت های مختلف چرای دام در مراتع جنوب شرقی سبلان

یکی از مهمترین  مباحث در مدیریت منابع طبیعی، حفظ تنوع گونه ای گیاهی و تشخیص اثر ات متعدد شیوه های بهره برداری بر آن است. این تحقیق با هدف بررسی اهمیت فاصله از کانون های بحران (روستا) در ارزیابی تخریب مراتع با تاکید بر ترکیب و تنوع گونه ای پوشش گیاهی در مراتع جنوب شرقی سبلان انجام گرفت. نمونه برداری از پوشش گیاهی در هر سه روستای آلوارس، آلداشین و اسب مرز به ترتیب با شدت چرای کم، متوسط و زیاد با استفاده از پلات های یک مترمربعی در امتداد ترانسکت 600 متری برای هر روستا انجام شد. پس از مشخص کردن ترکیب گونه ای، شاخص های تنوع گونه ای و یکنواختی با استفاده از تجزیه واریانس و مقایسه میانگین ها استخراج شد. سپس توسعه و ارزیابی مدل های رگرسیونی و استنتاج فازی- عصبی (انفیس) به منظور پیش بینی تنوع گونه ای و مقایسه نتایج آن ها با یکدیگر انجام شد. برای ارزیابی مدل های رگرسیونی و انفیس از ریشه میانگین مربعات خطا (RMSE) و ضریب همبستگی (R2) استفاده گردید. نتایج نشان داد که با افزایش شدت چرا، تنوع گونه ای کاهش یافته و بیشترین مقدار تنوع گونه ای مربوط به فاصله دوم (400 متر) است و کمترین مقدار آن در فاصله اول (200 متر) و نزدیک کانون بحران واقع شده است. به علاوه نتایج پیش بینی نشان داد که مدل انفیس با دقت بالاتر (91/0=R2) و خطای کمتر (601/0=RMSE) نسبت به مدل رگرسیونی (83/0=R2) که خطای بیشتری نیز داشت (230/1=RMSE)، تنوع گونه ای را پیش بینی نمود. در نتیجه به کمک انفیس می توان به پیش بینی دقیق پارامترهای مرتبط با مراتع پرداخت.