رویکرد فارماکوژنومیک در درمان دیابت نوع 2

دیابت نوع 2 (T2D) یک اختلال مزمن در نتیجه تعامل عوامل ژنتیکی و محیطی است که باعث افزایش قند خون می شود. دستورالعمل های مبتنی بر شواهد برای مدیریت دیابت عمدتا بر اساس تغییر سبک زندگی، کنترل عوامل خطر و مدیریت سطح گلوکز خون می باشد. اگرچه در طول زمان داروهای ضد قند خون بسیاری ایجاد شده اند، اما درمان دیابت نوع 2 باید بر اساس مشخصات فردی هر بیمار باشد. مطالعه مروری حاضر، بررسی تغییرات ژنتیکی که ممکن است مسیول یک پاسخ درمانی رایج در دیابت باشد را مورد هدف قرار می دهد.

درمان دیابت نوع 2 از دیدگاه رویکرد فارماکوژنومیک با جست وجوی مطالعات مرتبط در پایگاه های اطلاعاتی مانند PubMed، Scopus، Web of Sciences و Scholar مورد بحث قرار گرفته است.

از بین داروهای مورد استفاده در درمان دیابت نوع 2، ارتباط شش دارو از جمله متفورمین، سولفونیل اوره، مگلیتنید، مهارکننده های DPP4، مهارکننده های SGLT-2 و Thiazolidinedione’s با ژن های شایع موثر در پاسخ دهی این داروها معرفی گردید.

مطالعات فارماکوژنومیک نقش تغییرات ژنومی افراد در اثربخشی و ایجاد سمیت دارویی را بررسی می کند. کشف عوامل تعیین کننده ژنتیکی که می توانند پاسخ گلایسمی را تعدیل کنند، ممکن است راهی نوین برای مکانیسم درمان دیابت نوع 2 را  فراهم کند و در نهایت توسعه درمان فرد محور را پیش ببرد. تشخیص زود هنگام و روند درمانی مناسب نیز می تواند شدت دیابت و عوارض مرتبط با آن را کاهش دهد.