بررسی اثربخشی پروتکل مداخله ای مبتنی بر مشکلات زوجین بر بهبود رضایت زناشویی (مطالعه موردی: زوجین ترکمن)

ازدواج، واحدی بنیادین اجتماعی و نشان‌دهنده نمایی کلی از ساختارها و سازمان‌های اجتماعی در هر فرهنگی است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی پروتکل مداخله‌ای مبتنی‌بر مشکلات زوجین بر بهبود رضایت زناشویی در زوجین ترکمن بود.

روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی زوجین ترکمن متقاضی شرکت در پژوهش تشکیل دادند که نمره رضایت زناشویی آن‌ها براساس مقیاس رضایت زناشویی انریچ (فاورز و اولسون، 1993) کمتر از 50 بود. از بین آن‌ها نمونه‌ای بیست‌زوجی انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه (هر گروه ده زوج) قرار گرفتند. گروه آزمایش در هشت جلسه نوددقیقه‌ای مداخله مبتنی‌بر مشکلات زوجین را دریافت کرد. داده‌ها در پیش‌آزمون و پس‌آزمون با استفاده از مقیاس رضایت زناشویی انریچ (فاورز و اولسون، 1993) جمع‌آوری شد. تحلیل داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس تک‌متغیره در نرم‌افزار SPSS نسخه 22 صورت گرفت. سطح معناداری آزمون‌ها 0٫05 در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد، بعد از کنترل نمرات پیش‌آزمون، بین دو گروه در میانگین نمرات رضایت زناشویی در مرحله پس‌آزمون، تفاوت معنادار وجود داشت؛ به‌طوری‌که در گروه آزمایش، آموزش پروتکل مداخله‌ای مبتنی‌بر مشکلات زوجین در افزایش پاسخ قراردادی، رضایت زناشویی، مسایل شخصیتی، ارتباط زناشویی، حل تعارض، مدیریت مالی، فعالیت‌های مربوط به اوقات فراغت، روابط جنسی، ازدواج و فرزندان، بستگان و دوستان، نقش‌های مساوات‌طلبی و جهت‌گیری عقیدتی موثر بود (0٫001>p).

براساس یافته‌های پژوهش نتیجه گرفته می‌شود که پروتکل مداخله‌ای بر رضایت زناشویی اثربخشی دارد و می‌توان از این مداخله برای بهبود مشکلات زوجین استفاده کرد.