مقایسه ی تاثیر نوع تمرین بر اینفلامازوم و مقاومت به انسولین در بافت چربی احشایی رت های دیابتی نوع دو

دیابت شایع ترین بیماری غددی در جهان است. هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه ی تاثیر سه نوع تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر اینفلامازوم و مقاومت به انسولین در بافت چربی احشایی رت های دیابتی نوع دو بود.

بدین منظور از بین رت های نر ویستار هشت هفته ای، 48 رت انتخاب و به طور تصادفی به 6 گروه (دیابتی تمرین استقامتی، دیابتی تمرین مقاومتی، دیابتی تمرین ترکیبی، تمرین ترکیبی سالم، کنترل سالم و کنترل دیابتی) تقسیم شدند. رت ها با تزریق 95 میلی گرم نیکوتین آمید و پس از 15 دقیقه تزریق STZ به مقدار 55 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت زیر صفاقی دیابتی شدند. 4 روز پس از تزریق، رت هایی که گلوکز سرم آنها از 300 میلی گرم/دسی لیتر بالاتر بود به عنوان دیابتی در نظر گرفته شدند. سپس گروه تمرین استقامتی 6 هفته، 3 جلسه در هفته با شدت متوسط (50-60 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی) تمرین کردند. برای شروع تمرین مقاومتی وزنه 50% وزن بدن رت بود. هر جلسه 15 درصد وزن بدن به وزنه ها اضافه می شد. گروه تمرین ترکیبی نیز تمرینات مقاومتی و استقامتی را پشت سر هم انجام می دادند. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه رت ها بیهوش شده و بافت چربی احشایی جهت بررسی متغیرها برداشته شد.

نتایج نشان داد بین تاثیر شش هفته فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر اینفلامازوم و مقاومت به انسولین، در بافت چربی احشایی موش های نر دیابتی تفاوت معنی داری وجود دارد (P≤0/05).

نتایج تایید کننده ی تاثیر سه روش تمرینی بر سازکارهای درگیر در دیابت است.