بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری روان شناختی و کیفیت زندگی زنان مطلقه

در کشور ایران آمار طلاق رو به افزایش است؛ تا‌حدی‌که در حال تبدیل‌شدن به معضلی اجتماعی است؛ ازاین‌رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر انعطاف‌پذیری روان‌شناختی و کیفیت زندگی زنان مطلقه انجام گرفت.

 روش تحقیق حاضر، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه‌‌ آماری این پژوهش را تمامی زنان مطلقه تحت پوشش مرکز بهزیستی منطقه هیجده شهر تهران در سال 1399 تشکیل دادند. نمونه‌ آماری چهل زن داوطلب و واجد شرایط ورود به پژوهش بودند که با گمارش تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه (هر گروه بیست نفر) قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌ انعطا‌ف‌پذیری روان‌شناختی (دنیس و وندروال، 2010) و پرسش‌نامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی-فرم کوتاه (سازمان بهداشت جهانی، 1996) استفاده شد. شرکت‌کنندگان گروه آزمایش، دوازده جلسه درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد (فورمن و هربرت، 2008) را دریافت کردند. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نرم‌افزار SPSS نسخه 22 صورت گرفت. سطح معناداری آزمون‌ها 0٫05 در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد، پس از حذف اثر پیش‌آزمون، درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر افزایش انعطاف‌پذیری روان‌شناختی و افزایش کیفیت زندگی زنان مطلقه موثر بود (0٫001>p). باتوجه به مجذور اتا، افزایش میانگین هریک از متغیرهای انعطاف‌پذیری روان‌شناختی و کیفیت زندگی به‌ترتیب 52درصد و 36درصد متاثر از مداخله با درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بود.

 باتوجه به اثربخشی درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر افزایش انعطاف‌پذیری روان‌شناختی و افزایش کیفیت زندگی زنان مطلقه، می‌توان از این مداخله درمانی به‌منظور ارتقای سطح انعطاف‌پذیری روان‌شناختی و کیفیت زندگی زنان مطلقه استفاده کرد.