رابطه میان حمایت سازمانی و خودکارآمدی پژوهشی با نقش میانجی رشد توانایی آینده پژوهی معلمان

هدف از پژوهش حاضر، تعیین رابطه میان حمایت سازمانی و خودکارآمدی پژوهشی با نقش میانجی رشد توانایی آینده پژوهی معلمان مقطع ابتدایی بوده است. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و از نوع مطالعات کاربردی بوده است. جامعه آماری شامل همه معلمان مقطع ابتدایی شهر بهشهر به تعداد 359 نفر در سال تحصیلی 98-1397 بوده است. نمونه آماری با استفاده از جدول کرجسی و مورگان، به تعداد 186 نفر و به شیوه نمونه گیری تصادفی طبقه ای برحسب جنسیت انتخاب شده است. برای گرد آوری داده ها از سه پرسشنامه‏ حمایت سازمانی آلن و همکاران (2008)، خودکارآمدی پژوهشی صالحی (1390) و رشد توانایی آینده پژوهی لشکری (1399) استفاده شده است. روایی صوری ابزارها را صاحب نظران و متخصصان مربوطه تایید کرده اند. پایایی آنها با به کارگیری فرمول آلفای کرونباخ برای هریک به ترتیب برابر 0/82، 0/79 و 0/80 به دست آمده است. به منظور تجزیه و تحلیل داده های پژوهش، از روش های آمار توصیفی و استنباطی و مدل یابی معادلات ساختاری، به کمک نرم افزار آماری لیزرل بهره گرفته شده است. نتایج نشان دادند که میان حمایت سازمانی و رشد توانایی آینده پژوهی با خودکارآمدی پژوهشی معلمان رابطه معنادار وجود دارد. با توجه به مدل نهایی می توان گفت که حمایت سازمانی با میزان ضریب مسیر 0/44 بر خودکارآمدی پژوهشی اثر مثبت دارد و رشد توانایی آینده پژوهی نیز با ضریب مسیر 0/49 بر خودکارآمدی پژوهشی اثر مثبت دارد و حمایت سازمانی با میزان ضریب مسیر 0/71 بر رشد توانایی آینده پژوهی اثر مثبت دارد. همچنین نقش میانجی رشد توانایی آینده پژوهی در رابطه میان حمایت سازمانی و خودکارآمدی پژوهشی تایید شد.