بررسی اثر هسپرتین بر تغییرات بافتی و میزان بیان HSP70 در مغز متعاقب ایسکمی پرفیوژن مجدد عضلات اسکلتی موش صحرایی

هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثرات هسپرتین بر آسیب بافت مغز به عنوان ارگان دوردست به دنبال ایسکمی پرفیوژن مجدد عضلات اسکلتی در موش صحرایی می باشد. 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی در پنج گروه شش تایی، شامل: شم، ایسکمی پرفیوژن مجدد، هسپرتین (تزریق داخل صفاقی به میزان mg/kg 50)، گروه دی متیل سولفوکساید (mg/kg 5/1) و درمان مورد مطالعه قرار گرفت. جهت القای ایسکمی عضلات اسکلتی، شریان رانی به مدت دو ساعت مسدود شده و سپس 24 ساعت جریان خون برقرار گردید. در انتها نمونه هایی از خون برای ارزیابی آنزیم های MDA و MPO اخذ شده و موش ها با رعایت اصول اخلاقی معدوم و از بافت مغز جهت بررسی هیستوپاتولوژی با رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ایوزین (H&E) و بررسی ایمونوهیستوشیمی HSP70 در فرمالین 10% به آزمایشگاه ارسال شد. سطح سرمی آنزیم های MDA و MPO در گروه ایسکمی نسبت به گروه درمان، به طور معناداری افزایش پیدا کرده بود (05/0>P). در ارزیابی های هیستوپاتولوژی، آسیب شدید همراه با ادم مغزی، پرخونی، نفوذ سلول های آماسی و همچنین تخریب بافت مغز در گروه ایسکمی مشاهده شد اما در گروه درمان به میزان قابل توجهی بهبودی حاصل گردید (05/0>P). در بررسی ایمونوهیستوشیمی بیان داخل سیتوپلاسمی HSP70 تنها در گروه ایسکمی قابل مشاهده و معنادار گزارش گردید و در گروه های دیگر هیچ بیان معناداری در بافت مغز گزارش نگردید. نتایج این مطالعه حاکی از آن است که هسپرتین سبب کاهش میزان قابل توجهی از آسیب بافتی در مغز به عنوان ارگان دوردست به دنبال ایسکمی پرفیوژن مجدد عضلات اسکلتی خواهد شد.