تاثیر حاکمیت فرهنگ مشارکتی بر ارتقای بهره وری کارگزاران-دانشی با تاکید بر نقش میانجی قابلیت های نوآوری و جو نوآورانه در شرکت های دانش بنیان

هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی تاثیر فرهنگ مشارکتی بر ارتقای بهره وری کارگزاران دانشی با در نظر گرفتن نقش دو متغیر میانجی قابلیت های نوآوری و جو نوآورانه است.

این پژوهش، از لحاظ هدف کاربردی و از نظر اجرا توصیفی- پیمایشی به طور خاص مبتنی بر مدل یابی معادلات ساختاری است. جامعه آماری، کارکنان شاغل در تعداد 160 شرکت مستقر در پارک علم و فناوری استان لرستان می باشند و حجم نمونه با روش مبتنی بر توان آزمون و نرم افزار G*Power برابر 129 تعیین شد. ابزار اصلی جمع آوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته ای است که با الگوگیری از چهار سنجه استاندارد ارزیابی متغیرهای مذکور در قالب 27 سوال طراحی شد. قابلیت اعتبار ابزار از طریق روایی صوری و روایی همگرا سنجیده شد و برای اعتمادیابی به ابزار از شاخص های بار عاملی، آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی استفاده شد.

یافته های تحقیق در چارچوب رویکرد حداقل مربعات جزیی و نرم افزار Smart PLS نشان داد فرهنگ مشارکتی بر بهره وری کارگزاران دانشی، قابلیت های نوآوری و جو نوآورانه اثر معنی دار و مثبت دارد. همچنین، قابلیت های نوآوری و جو نوآورانه بر بهره وری کارگزارن دانشی تاثیر معنی دار و مثبت بر جای می گذارد. در نهایت، فرهنگ مشارکتی از طریق دو متغیر میانجی قابلیت های نوآوری و جو نوآورانه بر بهره وری کارگزاران دانشی اثر غیرمستقیم و مثبت دارد