دینداری و بی ‎نظمی: تحلیل جامعه ‎شناختی نقش بازدارنده دینداری در بی‎ نظمی اجتماعی (مطالعه موردی: سربازان یک واحد نظامی)

براساس قانون خدمت وظیفه عمومی ایران، اتباع ذکور جامعه با پدیده‎ای به نام خدمت وظیفه روبه‎رو هستند. خدمت سربازی در واقع نوعی فرایند پیاده‎سازی هماهنگی و انسجام در بین افراد مشمول این قانون می‎باشد، از این رو  نظم گروهی از اهمیت بالایی در این شرایط برخوردار است. در این مسیر شناسایی عواملی که در پیشگیری از بی‎نظمی‎های اجتماعی نقش تاثیرگذار دارند، ضروری و پر اهمیت است. هدف پژوهش حاضر شناخت نقش دینداری در تبیین بی‎نظمی میان سربازان وظیفه است. جمعیت آماری مطالعه حاضر را سربازان یک واحد نظامی تشکیل می‎دهند. این مطالعه، نوعی پژوهش کمی از نوع مطالعه پیمایشی می باشد و ابزار گردآوردی اطلاعات در آن پرسش‎نامه است. فرایند انتخاب نمونه نهایی برحسب نمونه‎گیری تصادفی طبقه‎بندی‎شده متناسب بوده است که براساس فرمول کوکران میان 303 نفر توزیع گردیده است. تحلیل دو متغیر بیانگر رابطه معنی‎دار و معکوس میان دینداری و بی‎نظمی است. همچنین تحلیل چندمتغیره نشان می‎دهد که میان چهار بعد؛ بعد اعتقادی (357/0−) بالاترین اثر کل را بر بی‎نظمی داشته است و پس از آن بعد پیامدی (173/0−)، بعد مناسکی (130/0−) و بعد تجربی (077/0−) در رده‎های بعدی تاثیرگذاری قرار دارند. همچنین ضریب تعیین (R2) نیز 128/0 درصد محاسبه شده است به این معنی که چهار بعد متغیر دینداری توانایی پیش‎بینی 13 درصد از تغییرات «بی‎نظمی» را داشتند.