رابطه ساختاری عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی با یادگیری خودراهبر (به منظور ارائه مدل مناسب)

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی با یادگیری خودراهبر به منظور ارایه مدل مناسب انجام شد. روش تحقیق توصیفی- همبستگی است و جامعه آماری عبارت اند از تعداد دانش آموز دوره متوسطه مدارس دولتی شهرستان سیرجان در سال تحصیلی 96-1395 که تعداد 90 نفر از آنان با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. داده ها با کمک پرسشنامه سنجش عملکرد تحصیلی فام و تیلور (1999)، مقیاس انگیزش تحصیلی والراند و همکاران (1992) و پرسشنامه سنجش خودراهبری در یادگیری فیشر و همکاران (2001) از دانش آموزان جمع آوری شدند. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری و نرم افزار لیزرل انجام شد. نتایج نشان دادند شاخص ریشه میانگین مجذورات تقریب (RMSEA) برابر 016/0 است و مدل از برازندگی خوبی برخوردار است. همچنین قدرت رابطه میان عملکرد تحصیلی با یادگیری خودراهبر برابر 78/0 و قدرت رابطه میان انگیزش تحصیلی با یادگیری خودراهبر برابر 59/0 است (05/0 > p) که نشان می دهد همبستگی مطلوب است. بنابراین بهبود عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی در مدارس در یادگیری خودراهبر تاثیر دارد.