نسبت سیاستگذاران و سینماگران در سیاستگذاری برای سینمای ایران

سینمای ایران خاستگاهی دولتی دارد و تا کنون نیز انواع رودرویی های مثبت و منفی را میان سینماگران و دولتمردان (سیاستگذاران) شاهد بودیم. بخش مهمی از این رودروی ها بر شناسایی مسایل و شکل گیری دستورکار سیاستگذاران تاثیر گذار بوده است. عامل مهم شخصیت سیاست گذار در یک نظام فردمحور موضوعی است که در این رودرویی ها تاثیرگذار است. در این پژوهش با طرح این پرسش که متولی دولتی سینما به عنوان عامل اصلی در فرایند سیاستگذاری برای سینما در مواجهه با مسایل حوزه سینما چگونه عمل می کند، به بررسی ابعاد مساله و شخصیت سیاستگذار پرداخته و با استفاده از مدل رفتاری در روانشناسی رشد برای سنخ شناسی تیپ های مختلف در پاسخگویی و توقع داشتن، آن را در حوزه سیاستگذاری انطباق داده است. در این انطباق ویژگی هایی برای چهار تیپ «مستبد»، «مقتدر یا قاطع»، «بی تفاوت» و «آسان گیر» در حوزه ی سیاستگذاری ترسیم گردید و سپس با استفاده از روش پیمایشی و طرح پرسشنامه بسته برای 53 نفر از ذینفعان سینمای ایران، داده های لازم گردآوری شد. یافته های پژوهش بیانگر آن هستند که رویکرد عمومی سیاستگذاران سینمای ایران در تصمیم گیری برای انتخاب مساله یا راه حل مبتنی بر «حاد بودن مساله» و «فشار بیرونی» و «انجام کاری در دوره مدیریتی» است و امر تاحدی خلاف آنها یعنی «توجه به نیاز سینماگران»، کمتر مورد نظر آن ها است.