ارتباط خواب آلودگی با شاخص توانایی انجام کار در پرسنل بهداشتی درمانی

پرسنل بهداشتی به علت ماهیت شغلی، مستعد اختلال خواب هستند که بر روی عملکرد رفتاری و شناختی افراد تاثیر منفی زیادی می گذارد که می تواند توانایی کار در پرسنل بهداشتی را کاهش دهد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط خواب آلودگی روزانه و عوامل موثر بر آن با شاخص توانایی کار می باشد.

این مطالعه به صورت مقطعی بر روی 384 پرسنل بخش های مختلف بیمارستان الزهرا اصفهان می باشد که به صورت نمونه گیری سهمیه‎ای و بر اساس نسبت تعداد هر رده شغلی به کل پرسنل بیمارستان انتخاب شدند. برای شرکت کنندگان چک‎لیست متغیرهای دموگرافیک و شغلی و دو پرسشنامهESS (EPWORTH SLEEPINESS SCALE) و WAI (WORK ABILTY INDEX)  تکمیل شد. کسب نمره 13 و بیشتر برای پرسشنامه ESS  به عنوان معیار خواب آلودگی مفرط روزانه و کسب نمره 28 و کمتر برای پرسشنامه WAI به عنوان توانایی انجام کار ضعیف در نظر گرفته شد.

48% شرکت کنندگان مرد و 52% زن بودند. میانگین سنی شرکت کنندگان 65/7±79/35 و میانگین سابقه کار آن ها 24/7±48/10 سال بود. نتایج بررسی ها نشان داد که بین خواب آلودگی روزانه با متغیرهای دموگرافیک و شغلی به جز جنس، ارتباط معناداری وجود دارد. در رابطه با توانایی انجام کار نیز ارتباط معناداری با متغیرهای فوق به جز جنس، تحصیلات و رده شغلی دیده شد. بین خواب آلودگی روزانه و توانایی انجام کار ارتباط قوی معکوس و معنادار مشاهده شد. (r=.-0.62, p<0.001)

ارتباط شاخصWAI وESS در پرسنل، حاکی از آن است که با اصلاح وضعیت خواب و کنترل عوامل موثر بر آن که منجر به خواب آلودگی روزانه می شوند، می توان وضعیت  توانایی انجام کار در پرسنل را بهبود بخشید.