ارزیابی وضعیت پایداری در کلان شهر اهواز با استفاده از روش جای پای اکولوژیک

یکی از مهم ترین شروط ارتقا کیفیت زندگی در حال و آینده، دست یابی به توسعه ای پایدار در سطح جامعه است. توسعه پایدار مفهومی پیچیده و مبهم بوده که همواره با روش های مختلفی مورد سنجش قرار گرفته است. امروزه بهترین روش تعیین میزان پایداری جوامع، بررسی اثرات فعالیت های انسان بر طبیعت است. بر این اساس، در این پژوهش با بررسی وضعیت جای پای اکولوژیک و ظرفیت زیستی شهر اهواز، وضعیت پایداری در این شهر مورد بررسی قرار گرفته است.

پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی است که با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی انجام شده است. در این پژوهش ابتدا جای پای اکولوژیک و ظرفیت زیستی کلان شهر اهواز تعیین گردید، سپس وضعیت این کلان شهر با شرایط جهان، آسیا و ایران از نظر جای پای اکولوژیک و ظرفیت زیستی مورد مقایسه قرار گرفت.

نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که سرانه جای پای مصرف در شهر اهواز برابر با 4/1 هکتار و برای کل شهر 356/1542298 هکتار و سرانه ظرفیت زیستی در این شهر برابر با 406/0 هکتار و برای کل شهر 1/444751 هکتار است که در این بین سهم جای پای مصرف در بخش حمل و نقل با 69/0 هکتار و سهم جای پای آب با 006/0 هکتار به ترتیب بیش ترین و کم ترین سهم را در جای پای اکولوژیک کلی شهر اهواز دارند.

نتایج نشان داد که جای پای اکولوژیک شهر اهواز نسبت به سطح جهانی 85/47 درصد، نسبت به آسیا 9/20 درصد و نسبت به کشور 46/47 درصد و ظرفیت زیستی این شهر نسبت به جهان 18/77 درصد، نسبت به آسیا 48/50 درصد و نسبت به کشور 87/49 درصد کم تر است.