ارزیابی جای پای بوم شناختی استفاده از سوخت های فسیلی شهر اهواز

یکی از مشکلات افزایش جمعیت در شهرها، تغییرات مداوم و آرام در آب و هوای مناطق مختلف جهان است. علت آن را می‎توان در تغیر ساختار محیط توسط انسان به نفع منابع خود، دانست. در پی این تغییرات، غلظت اکسید کربن، به عنوان اصلی ترین گاز گلخانه ای در جو زمین، در نوسان و رو به افزایش بوده است که این امر علت اصلی تغییرات آب و هوا می‎باشد. این پژوهش با استفاده از مفهوم ردپای اکولوژیک، تاثیرات زیست بوم شناختی استفاده از سوخت های فسیلی در شهر اهواز را مورد بررسی قرار می دهد.

در این تحقیق از روش کلی ابداع شده توسط ریز و وکرناگل استفاده شده است که بر اساس آن محاسبات مربوط به رد پای اکولوژیک به دست آمده است. این روش محاسبه شامل مراحلی است که در این پژوهش برای دستیابی به هدف، از آن ها استفاده شده است. همچنین با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک لازم، اطلاعات کافی و مناسب برای استفاده از روش کلی ریز و وکرناگل، جمع آوری گردیده است.

بر اساس نتایج  حاصل (1390 تا 1393) تاثیرات و میزان جای پای بوم شناختی سوخت های فسیلی در سال 1390، 1391، 1392 و 1393 برای شهر اهواز به ترتیب برابر با 71/6، 36/11، 17/7 و 83/8 هکتار/ نفر می باشد که در مقایسه با میزان سرانه جای پای بوم شناختی شهر در سال های یاد شده برابر با 0173/0، 0164/0، 015/0 و 031/0 در هر سال است، که با توجه به اختلاف بین این دو سطح می توان نتیجه گرفت که شهر اهواز در بخش مصرف سوخت های فسیلی از جای پای بوم شناختی منطقی برخوردار نمی باشد.

نتایج اولیه نشان می دهند که یکی از دلایل مهمی که باعث شده بزرگی جای پای بوم شناختی شهر اهواز از استانداردهای روز دنیا بیشتر باشد، بالا بودن بخش قابل توجهی از جمعیت برای استفاده از خودروها و عدم راه اندازی استفاده از کاربری های دیگر انرژی مثل نور خورشید که پتانسیل آن هم در منطقه وجود دارد، می باشد. در این پژوهش خلاصه میزان جای پای بوم شناختی در بخش مصرف سوخت های فسیلی در شهر اهواز نشان می‎دهد که هرساله مسیولان شهر اهواز به چه میزان زمین علاوه بر منابع موجود نیاز دارند تا کربن حاصل از سوختن بنزین و گازوییل که بخشی از انرژی های مورد استفاده شهروندان را، جبران کند.