اشاره ای به جغرافیای فرهنگی ارتباطات تن زبانی در داستان های کوتاه جمال زاده

این پژوهش با تکیه بر نظریه رفتار زبانی و موقعیت اجتماعی آلفرد آدلر و نظریه مکتب چشم انداز کارل ساور از تعریف جغرافیا، جهان متن داستان های جمال زاده را از نظر زبان بدن و ارتباطات غیر کلامی بررسی می کند. طبق نظریه آدلر، رفتارهای زبان، انعکاسی از موقعیت های اجتماعی و محیطی است. در چشم انداز متن، با توجه به انسان و تغییرات رفتاری، جغرافیای فرهنگی شکل می گیرد. گاهی داستان از گونه های مختلف انسانی تشکیل می شود که جغرافیای فرهنگی خاص خود را بر اساس گونه شناسی انسان نمایان می کند. سنخ های انسانی، مبین فرهنگ و فضای ذهن و دوران نویسنده داستان هستند. در این مقاله، با بررسی ارتباطات غیر کلامی، از روش توصیفی-تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای استفاده شده است. هدف از پژوهش، اشاره ای به نسبت کارکرد ارتباطات تن زبانی شخصیت ها و سنخ های انسانی در داستان های جمال زاده و تاثیر مفهومی آن بر روابط گونه های انسان، در داستان است. نتایج حاصل از این پژوهش این است که ارتباطات غیر کلامی در جمال زاده بسیار پررنگ است و جمال زاده برای بیان احساسات و مفاهیم نامحسوس، از تن زبانی و رفتار بدنی بهره می برد. یکی از دلایل این روش وی فقر واژگانی و نداشتن برابری های مناسب مفهومی است. از جمله خشم و شادی را می توان نام برد. از نظر فراوانی، بنا بر نمودار، بیشترین رفتار زبانی غیر کلامی در مولفه «چشم» دیده می شود و کمترین رفتار تن زبانی به مولفه عضو بدنی «زبان» تعلق دارد.