نقش تاب آوری و سبک های مقابله ای در پیش بینی فرسودگی شغلی پرستاران بخش کرونا

توجه به مسایل تاثیر گذار بر چگونگی ایفای وظایف و بهبود کیفیت عملکرد پرستاران بسیار مهم می باشد. هدف از تحقیق کنونی تبیین نقش پیش بینی کنندگی تاب آوری و سبک های مقابله ای در فرسودگی شغلی پرستاران بخش کرونا است.

تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. نمونه گیری خوشه ای در شش ماهه دوم سال 1399 از بین بخش های اختصاص داده شده به بیماران کرونا در بیمارستان ابن سینا در منطقه 5 شهر تهران انتخاب شد. تعداد 168 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزاهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه راهبردهای مقابله ای لازاروس و فولکمن (1988)، فرسودگی شغلی مزلاچ  (MBI) (1985)، تاب آوری کونور و دیویدسون  (CD-RISC) (2003) بودند. برای آنالیز داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چند متغیره استفاده به عمل آمد.

نتایج نشان داد که متغیرهای  سبک مسئله مدار (399/0-=r) ، هیجان مدار (365/0=r) و تاب آوری (277/0-=r)، به گونه ای معنادار می توانند فرسودگی شغلی پرستاران را پیش بینی نمایند بطوریکه این اثرگذاری برای هر دو متغیر پیش بین مسئله مدار و تاب آوری و برای متغیر پیش بین هیجان مدار مثبت برآورد شده است.

تاب آوری بالا و سبک های مقابله ای مسئله مدار فرسودگی شغلی پرستاران را کاهش می دهند. همچنین سبک های مقابله ای هیجان مدار در افزایش فرسودگی شغلی موثر است.