تاثیر تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی در راه رفتن ارادی مردان 60 تا 75 سال

 با توجه به اینکه دوره سالمندی، با پتانسیل بروز ناهنجاری های اسکلتی عضلانی و به تبع آن تغییر در عملکرد بیومکانیکی همراه است، استفاده از برنامه های تمرینی مناسب با رویکرد پیشگیری یا کاهش تبعات منفی ناشی از این تغییرات، در دستور کار متخصصان حوزه بازتوانی ورزشی و کاردرمانگر ها قرار دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی راه رفتن ارادی مردان 75-60 سال بود.

در این پژوهش نیمه تجربی، شصت مرد 75-60 ساله داوطلبانه شرکت کردند و به صورت تصادفی در سه گروه بیست نفره، تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی قرار گرفتند. هر سه پروتکل تمرینی، سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. از آزمون های آماری تی وابسته برای مقایسه پیش آزمون-پس آزمون و تجزیه وتحلیل کوواریانس برای مقایسه اثر سه نوع تمرین بر متغیرهای وابسته استفاده شد.

یافته ها نشان داد انجام تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی باعث افزایش معنادار میزان طول گام نرمالیزه، جابه جایی مرکز جرم بدن در محورهای قدامی-خلفی و عمودی، دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و دورسی فلکشن مچ پا و حداکثر نرمالیزه اول Fz (اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین) هنگام شروع راه رفتن ارادی می شود (0/05>P). همچنین انواع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی اثر متفاوتی بر متغیر دامنه حرکتی پلانتار فلکشن مفصل مچ پا ایجاد کردند (0/05>P) (بین تمرینات خشکی و ترکیبی)، اما تفاوت معناداری در میزان اثرگذاری نوع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر سایر متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی هنگام راه رفتن ارادی مشاهده نشد (0/05<P).

به نظر می رسد استفاده از تمرینات استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی می تواند اثر مثبتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی سالمندان هنگام راه رفتن داشته باشد، به دلیل اثرگذاری بیشتر می توان انجام پروتکل تمرین استقامتی ترکیبی را برای بهبود وضعیت تعادل، عملکرد راه رفتن و جابه جایی ایمن و مطمین به سالمندان توصیه کرد. مطالعات آتی برای بررسی هرچه دقیق تر تفاوت های موجود بین انواع روش های تمرینات استقامتی ضروری است.