گونه شناسی رویکردهای اعیان سازی در برنامه ریزی شهری معاصر

از نیمه دوم قرن بیستم تاکنون، اندیشمندان در مورد اعیان سازی بحث کرده اند. با وجود تنوع در دیدگاه های پژوهشگران، همگی بر ویژگی اصلی اعیان سازی یعنی جابجایی جمعیت، اتفاق نظر دارند. با وجود گستردگی این مطالعات در سطح بین المللی، در ایران، مطالعات نظریه های متاخر اعیان سازی معدود بوده و به تفکیک و طبقه بندی انواع آن پرداخته نشده است. درحالی که شهرهای بزرگ با هر زمینه و وضعیتی، یا مورد اعیان سازی قرار گرفته اند و یا دست کم در معرض آن واقع شده اند که این مسیله، لزوم توجه به انواع و گونه های نظریات اعیان سازی را روشن می سازد. این پژوهش با هدف گونه شناسی رویکردهای اعیان سازی در دوره معاصر (1990 تاکنون) انجام گردیده است. برای دستیابی به هدف فوق در تحقیق کیفی، این پژوهش با روش گونه شناسی و طبقه بندی نظریه ها با جمع آوری داده ها از طریق روش های کتابخانه ای و ایجاد چارچوب رویکردهای اعیان سازی در برنامه ریزی شهری معاصر صورت گرفته است. عمده رویکردهای اعیان سازی معطوف به رویکردهای دولت محور، جمعیتی، فرهنگی، حمل ونقل گرا، زیست محیطی و فوق- اعیان سازی بودند که هر رویکرد تبیین شده و مسایل مربوط به هرکدام روشن گردید. در نتیجه لزوم نظریه پردازی در زمینه اعیان سازی در کشور بایستی معاصرسازی شود و توسعه مجدد محلات نه به عنوان هدف غایی بلکه به عنوان وسیله ای برای دستیابی به زیست پذیری محلات شناخته شود. اثرات پروژه های نوسازی که به شکل اعیان سازی نمود پیدا کرده اند شناسایی و بررسی شوند زیرا یک فقدان آماری و مطالعاتی در زمینه اعیان سازی در ایران وجود دارد.