انتخاب ژنوتیپ های برتر بومی آلبالو (Prunus cerasus L)در ایران برای مصارف مختلف تازه خوری و فرآوری

در این پژوهش 23 ژنوتیپ بومی موجود در کلکسیون آلبالوی مشکین دشت کرج از نظر ویژگی های فیزیکی و شیمیایی شامل وزن، نسبت گوشت به هسته، بافت، مواد جامد محلول، ماده خشک، اسیدیته قابل تیتر، pH، شاخص طعم، تنفس، شاخص رنگ میوه و آب میوه (L*، b*، a*، هیو و کروما) و همبستگی های آنها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که تمامی ژنوتیپ ها از نظر صفات مورد بررسی تفاوت معنی داری (p ≤ 0/05) داشتند. بر اساس همبستگی شاخص های رنگی به دست آمده در این پژوهش، می توان از شاخص a* به تنهایی برای ارزیابی تفاوت های رنگ قرمز ژنوتیپ های مختلف آلبالو استفاده کرد. با توجه به ویژگی های مورد بررسی، ژنوتیپ های 100-KB، 450-KB، 213-KB با دارابودن ویژگی های مناسب مانند وزن (g 2/8<)، نسبت گوشت به هسته (5/8<) و شاخص طعم (5/9<) و اسیدیته (%75/1>) برای تازه خوری و ژنوتیپ های 232-KB و 247-KB با وزن (g 7/3<) و ماده خشک (% 15<) و تنفس (9000 mg CO2/ kg.hr>)، برای فرآوری مناسب تر هستند. همچنین ژنوتیپ های با اسیدیته (3٪<) مانند 157-KB ، 121-KB، 234-KB و 152-KB برای فرآوری ترشی و لواشک، ژنوتیپ های با ماده خشک (٪21<) و شدت قرمزی بیشتر(9>a* پوست و 16>a* آب میوه) مانند 136-KB و 449-KB برای تولید پودر، آلبالو خشک، شربت و نکتار و ژنونیپ های دیررس با سفتی بافت (N6<) مانند 343-KB و 353-KB به ترتیب برای فرآوری کمپوت و مربا پیشنهاد می شوند.