بررسی تاثیر معنویت درمانی بر تاب آوری بیماران تحت همودیالیز

یکی از مهم ترین توانایی های انسان که سبب سازگاری موثر با عوامل خطر می شود، تاب آوری است. یکی از اجزای مهم مراقبت های حمایتی و تسکینی سلامت معنوی است که یکی از منابع بالقوه بهداشت روان و یکی از مکانیسم های سازگاری در رویارویی با استرس به شمار می رود. افراد با تاب آوری بالا در مقایسه با افراد با تاب آوری پایین رویدادهای استرس زا را مثبت تر و قابل کنترل تر ارزیابی می کنند. هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر معنویت درمانی بر تاب آوری بیماران تحت همودیالیز است.

پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با دو گروه آزمون و کنترل است که در سال 1398 انجام شد.. جامعه آماری پژوهش را بیماران تحت همودیالیز مراجعه کننده به بیمارستان امام رضا (ع) و بیمارستان امام علی (ع) شهر آمل تشکیل دادند. شرکت کنندگان پژوهش حاضر 80 بیمار تحت همودیالیز بودند که به دو گروه آزمون (40 نفر) و کنترل (40 نفر) تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه های خودگزارشی اطلاعات دموگرافیک، مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون بودند. بیماران گروه مداخله در 12 جلسه آموزش معنویت درمانی به صورت انفرادی و با رعایت حریم خصوصی بیمار به مدت 6 هفته شرکت کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 انجام شد.

در گروه کنترل قبل از مداخله میانگین و انحراف معیار نمره تاب آوری 3/6±33/70 بود که پس از مداخله این نمره تاب آوری به ترتیب 2/8 ± 33/77 بود. نتایج آزمون t زوجی نشان می دهد در گروه کنترل قبل و بعد از مداخله بین نمره تاب آوری، اختلاف آماری معنی داری وجود ندارد (0/05 >P).در گروه مداخله قبل و بعد از مداخله نیز اختلاف آماری معنی داری بین نمرات تاب آوری مشاهده شد (0/001 >P).

نتایج این مطالعه بیانگر آن است که معنویت درمانی می تواند بر افزایش تاب آوری بیماران تحت همودیالیز موثر باشد. ایجاد تغییر در روحیه بیماران با رویکرد معنویت که به ارتقای تاب آوری منجر می شود، می تواند به عنوان درمان مکمل در کنار سایر مراقبت ها برای بیماران قرار بگیرد. همچنین تقویت باورهای معنوی در حوزه سلامت سبب می شود رفتارهای معنوی در افراد به نحو چشمگیری تقویت شود.