بازتاب الگوی ملکداری ایرانی در«قانون شاهنشاهی» ادریس بدلیسی

ادریس بدلیسی از دیوانیان دربار آق قویونلو بود که پس از روی کار آمدن حکومت صفویان، به عثمانی و دربار سلطان بایزید دوم پناهنده شد. وی مناصب مهمی در عثمانی بر عهده گرفت و آثاری ادبی، تاریخی، دینی و حتی طبی از خود برجای گذاشت. یکی از آخرین آثار بدلیسی «قانون شاهنشاهی» در اخلاق و آداب سلطانی بود که آن را برای سلطان سلیم نگاشت. «قانون شاهنشاهی» بایستگی ها و کارکردهای نهاد شاهی در ایران را در قالب مواهب وهبی و مکتسب عرضه نموده و الگوی مطلوبی از پادشاهان دادگر و دین مدار ایرانی برای سلطان عثمانی ترسیم کرد. هدف مقاله حاضر بررسی تحلیلی اندیشه سیاسی ادریس بدلیسی و تاثیر سنت اندرزنامه نویسی با محوریت الگوی ملکداری ایرانی بر کتاب «قانون شاهنشاهی» می باشد. از این روی مقاله حاضر با رویکرد تحلیلی و با بهره گیری از روش تحلیل محتوا بر پایه این پرسش ها سامان یافته که ادریس بدلیسی از چه اندیشه و منابعی متاثر بوده و چگونه الگوی ملکداری ایرانی را در  «قانون شاهنشاهی» مطرح  نموده است؟ یافته های پژوهش نشان می دهد که بدلیسی «قانون شاهنشاهی» را به سیاق آثار اخلاق سیاسی تدوین نموده لکن از نظر محتوا و اندیشه ی سیاسی با بهره گیری از اندرزنامه های سلف چون سیاست نامه و نصیحت الملوک و اقتباس اندیشه سیاسی آنها، سنت اندرزنامه نویسی را بر محور الگوی ملکداری ایرانی در عثمانی امتداد بخشید