استرپتوکوکوس موتانس بزاقی و سطوح لاکتوباسیل ها به عنوان شاخص های ایجاد پوسیدگی دندان در بیماران ایرانی مبتلا به اسکلروز سیستمیک

  اسکلروز سیستمیک یک اختلال خودایمنی با تظاهرات دهان و صورت از جمله پوسیدگی دندان است. لاکتوباسیل ها می توانند تشکیل بیوفیلم و رشد پاتوژن های پوسیدگی زا مانند استرپتوکوکوس موتانس را مهار کنند. هدف ما ارزیابی سطوح بزاق استافیلوکوکوس موتانس و لاکتوباسیل به عنوان شاخص های ایجاد پوسیدگی دندان در بیماران مبتلا به اسکلروز سیستمیک بود.

  در این مطالعه مقطعی، 80 بیمار مبتلا به اسکلروز سیستمیک در 2 گروه آنتی بادی آنتی سانترومر (ACA) مثبت (42 نفر) و ACA منفی (38 نفر) قرار گرفتند. علاوه بر این، 80 فرد سالم همسان با سن و جنس به عنوان شاهد وارد مطالعه شدند. بزاق تحریک نشده در لوله های استریل جمع آوری شد. آگار خون و آگار آب گوجه فرنگی برای کشت استرپتوکوکوس موتانس و لاکتوباسیل استفاده شد. تعداد واحدهای تشکیل دهنده کلنی در میلی لیتر (CFU/mL) محاسبه و بین گروه ها مقایسه شد.

  استرپتوکوکوس موتانس در بیماران (متوسط = 1/6 × 107CFU/mL؛ محدوده بین چارکی 1/1-3/1 × 107 CFU/mL) ؛ به طور قابل توجهی بالاتر از گروه کنترل بود (متوسط = 5/1×106 CFU/mL) (آزمون مان-ویتنی یو تست،0/0001<P). با این حال، سطح متوسط لاکتوباسیل ها بین این گروه ها مشابه بود (3/4×106 در مقابل 2/2×106CFU/mL؛ 0/095=P). غلظت متوسط استرپتوکوکوس موتانس (1/3×107 در مقابل 2/4×107CFU/mL؛ 0/342=P)  و لاکتوباسیل ها (4/1×106 CFU/mL در مقابل 3/1×106CFU/mL؛ 0/515=P) در ACA- بیماران مثبت و ACA منفی تفاوت معنی داری نداشتند. ضرایب همبستگی معنی داری بین سطوح استرپتوکوکوس موتانس و لاکتوباسیل در گروه های مورد مطالعه وجود نداشت (0/05>P).

یافته های ما نشان می دهد که سطوح بالاتر استرپتوکوکوس موتانس بزاقی در بیماران مبتلا به اسکلروز سیستمیک ممکن است احتمال پوسیدگی دندان را در طول زمان افزایش دهد. با این حال، تحت تاثیر وضعیت ACA قرار نگرفت.