تغییرات سیاست های دفاعی نظامی کشورها پس از جنگ اوکراین

جمهوری اسلامی ایران از گسترش ناتو به‌سوی شرق و همکاری احتمالی آن با کشورهای جنوب خلیج ‌فارس، در حوزه امنیتی جغرافیایی پیرامون خود به‌صورت‌ تهدید‌آمیزی متاثر خواهد شد. لذا درک این روند و آمادگی برای حضور جدی‌تر اعضای این نهاد با محوریت آمریکا در اطراف ایران ضرورت دارد. مسئله موثر دیگر بر امنیت ملی ایران، موضوع قاچاق سلاح توسط گروه‌های تروریستی است. سوریه، مرزهای شرقی کشور با تاکید بر افغانستان، عراق و حتی حوزه قفقاز جنوبی، ممکن است محل استفاده از این سلاح‌ها علیه منافع و نیروهای وابسته به ایران و ارسال آنها به داخل کشور باشند. نکته بعدی برای نیروهای نظامی ایران، ضرورت تسریع در مدرن‌سازی تسلیحات و افزایش سرعت تحویل آنها به نیروهای رزمی در میدان جنگ است. تجربه روسیه و مقابله غرب با آن در بحران اوکراین نشان داد که آمریکا و غرب، به‌سرعت ذخایر تسلیحاتی خود را در اختیار کی‌یف قرار داده و فرسایشی شدن جنگ، تاثیر عمده‌ای بر روند «ساخت، آزمایش و تحویل سلاح» برای آنها نداشته است. درواقع، در این زمینه، تداوم ساخت و تحویل سلاح برای یک دوره نسبتا طولانی که نیازمند توانایی‌های لجستیکی و مالی قابل توجه است، باید مورد توجه قرار بگیرد. افزایش نقش پهپاد در انواع مختلف و اثبات اهمیت موشک‌های کوتاه‌برد و میان‌برد از دیگر درس‌های این جنگ برای ایران است. روسیه با کمک توان موشکی خود و البته به یاری نسبی نیروی زمینی، توانست فشار عملیاتی بر طرف مقابل را حفظ کند. در مورد نیروی زمینی، تجربه روسیه برای ایران بسیار ارزشمند است. صرف گسیل نیروی زمینی بدون تجهیزات زرهی و حمایت هوایی مناسب و تامین و لجستیک کافی، باعث آسیب‌پذیر شدن این نیرو در عمق خاک دشمن می‌شود. امری که به طولانی شدن جنگ، تلفات روسیه و البته محدود شدن دایره عمل مسکو در شرق اوکراین انجامید.