بررسی ایمنی گرده گل زنبور عسل بر عملکرد، استرس اکسیداتیو و تغییرات هیستوپاتولوژی کبد، کلیه و پانکراس موش صحرایی

 آثار درمانی گرده گل زنبور عسل در مطالعات مختلف به اثبات رسیده، ولی مطالعات سمیت در این زمینه محدود است؛ بنابراین در این مطالعه آثار سمیت احتمالی عصاره هیدروالکلی گرده گل روی بافت‌های کبد، کلیه و پانکراس موش صحرایی نر بررسی شد. 

 چهارده سر موش صحرایی نر به دو گروه هفت‌تایی تقسیم شدند: گروه اول 800 میلی‌گرم بر کیلوگرم عصاره هیدروالکلی گرده گل زنبور عسل و گروه دوم 100 گرم بر 5/0 میلی‌گرم نرمال سالین به صورت درون صفاقی به مدت یک روز دریافت کردند. سپس بیومارکرهای کبدی، کلیوی، پانکراتیک و بیومارکرهای استرس اکسیداتیو بررسی شد. علاوه بر این، بخشی از بافت‌های کبد، کلیه و پانکراس نیز از نظر هیستوپاتولوژیکی بررسی شد.

 آنزیم‌های نیتروژن اوره خون (0/0212=‌P) و آسپارتات آمینوتراسفراز (0/0344=P) و بیومارکر مالون‌دی‌آلدیید (0/018=P) بافت کلیه در گروه عصاره هیدروالکلی گرده گل زنبور عسل در مقایسه با گروه کنترل از لحاظ آماری کاهش و بیومارکر گلوتاتیون ‌بافت کلیه در این گروه نسبت به گروه کنترل افزایش معنادار نشان داد (‌0/0031=P) سایر پارامترهای مورد سنجش بین دو گروه معنادار نبود (‌0/05<p)‌.> 

 گرده گل زنبور عسل ویژگی‌های درمانی دارد و به عنوان یک ماده مغذی می‌تواند با افزایش محتوای گلوتاتیون و ظرفیت آنتی‌اکسیدانتی بدن برای انسان مفید و اثربخش باشد. این ماده در این پژوهش هیچ اثر سمیتی روی اندام‌های کبد، کلیه و پانکراس ایجاد نکرد و حتی توانست ارگان‌های حیاتی را در شرایط استرس اکسیداتیو حفاظت کند. هرچند برای رد کردن سمیت این ماده ارزشمند و اطمینان از ایمنی آن تحقیقات بیشتری ضروری است.</p)‌.>