تاثیر دو نوع تمرین تناوبی خیلی شدید بر مقادیر پلاسمایی آدیپونکتین، لپتین و فشار خون پرستاران دارای اضافه وزن

 این تحقیق با هدف مقایسه تاثیر دو نوع تمرین تناوبی خیلی شدید (HIIT) بر مقادیر پلاسمایی آدیپونکتین، لپتین و فشارخون پرستاران دارای اضافه وزن انجام شد.

بیماری قلبی عروقی به عنوان یک وضعیت جسمی مزمن و ناتوان کننده، یکی از شایع ترین علت های مرگ در جهان است و می تواند سطح سلامتی افراد به ویژه پرستاران را که در معرض انواع بیماری ها هستند تحت تاثیر قرار دهد. لازم است متغیرهای مرتبط با سطح سلامتی در این این افراد شناسایی شوند.

 در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 27 پرستار (با میانگین سنی 25/81 سال با انحراف معیار 0/6، میانگین قد 158/01 سانتی متر با انحراف معیار 7/6، و میانگین وزن 69/41 کیلوگرم با انحراف معیار 0/25) به طور داوطلبانه وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در سه گروه 9 نفری تحت عنوان های گروه تمرین تناوبی خیلی شدید نوع 1 (هشت ثانیه دوی سریع و دوازده ثانیه بازیافت فعال)، گروه تمرین تناوبی خیلی شدید نوع 2 (آزمون رفت وبرگشت 40 متر با حداکثر سرعت)، و گروه کنترل قرار گرفتند. تمرین تناوبی خیلی شدید نوع 1 به مدت چهار هفته، هفته ای سه جلسه، هر جلسه 6 تا 9 دقیقه با بیشتر از 90 درصد ضربان قلبی بیشینه اجرا شد. تمرین تناوبی خیلی شدید نوع 2 به مدت چهار هفته، هفته ای سه جلسه با بیش از 90 درصد ضربان قلبی بیشینه اجرا شد. گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نکردند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تی وابسته و ANCOVA در SPSS انجام شد.

تحلیل داده ها نشان داد اجرای تمرین تناوبی خیلی شدید نوع 1 و نوع 2، تاثیر معناداری بر کاهش مقادیر لپتین پلاسما، فشارخون سیستولی و دیاستولی و افزایش غلظت آدیپونکتین پلاسما در پرستاران دارد. هر دو روش تمرینی باعث بهبود شاخص های سلامتی (آدیپونکتین، لپتین و فشار خون سیستولی و دیاستولی) می شوند، اما تمرین  تمرین تناوبی خیلی شدید نوع 1 در مقایسه با نوع 2، باعث کنترل و تنظیم بهتر این شاخص ها شد.

به نظر می رسد تمرین تمرین تناوبی خیلی شدید نوع 1 نسبت به تمرین تمرین تناوبی خیلی شدید نوع 2 روش بهتری برای بهبود سطوح آدیپونکتین، لپتین، فشار خون سیستولی و دیاستولی در پرستاران است.