اثر هشت هفته تمرین هوازی همراه با بره موم بر برخی نشانگر های بیوژنز میتوکندریایی در بافت قلب موش های صحرایی اورکتومی شده مبتلا به دیابت

یایسگی با بروز اختلالات قلبی و متابولیکی همراه است. اگرچه نقش مطلوب فعالیت بدنی و آنتی اکسیدان ها در سلامت افراد گزارش شده است؛ ولی اثر همزمان تمرین هوازی و بره موم در بیوژنز میتوکندریایی در بافت قلب به خوبی شناخته نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی همراه با بره موم بر پروتیین کیناز فعال شده توسط AMP (AMPK) و گیرنده گامای فعال شده با کواکتیویتور 1-آلفا (PGC1α) در قلب موش های صحرایی اورکتومی شده مبتلا به دیابت بود.

در این کارآزمایی تجربی، 30 سر موش صحرایی ماده اورکتومی شده مبتلا به دیابت (تزریق صفاقی mg/kg 40) با سن 12-16 هفته و وزن 220-250 گرم به گروه های (1) کنترل اورکتومی شده مبتلا به دیابت، (2) شم، (3) بره موم، (4) تمرین هوازی و (5) تمرین هوازی+بره موم تقسیم شدند. جهت بررسی اثر مدل سازی بر متغیر ها 6 سر موش صحرایی سالم در گروه کنترل سالم قرار گرفتند. گروه های 4 و 5 به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته با 55-75 درصد VO2max تمرین کردند؛ گروه های 3 و 5 بره موم را mg/kg/day 100 به صورت تزریق صفاقی دریافت کردند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در نرم افزار GraphPad Prism 8.3.3 استفاده شد (05/0≥P).  

AMPK و PGC1α در گروه AT به طور معنی داری بالاتر از کنترل اورکتومی شده مبتلا به دیابت و شم بود (05/0≥P)؛ مقادیر بیان ژنی PGC1α در گروه بره موم به طور معنی داری بالاتر از گروه شم بود (05/0≥P). همچنین سطوح بیان ژنی AMPK و PGC1α در گروه تمرین هوازی+بره موم به طور معنی داری بالاتر از کنترل اورکتومی شده مبتلا به دیابت و شم بود (05/0≥P).

به نظر می رسد تمرین هوازی و بره موم هم به تنهایی و هم به طور تعاملی در بهبود بیوژنز میتوکندریایی در بافت قلب متعاقب شرایط دیابت و نبود استروژن موثر باشند. لذا استفاده از بره موم توام با تمرین هوازی در شرایط اورکتومی و دیابت توصیه می شود.