مقایسه الگوی جذب و کارآیی منابع متیونین آزاد کریستاله مصنوعی و باند شده به پروتئین در مرغ های ‏گوشتی با مصرف تک وعده ای خوراک

این آزمایش به منظور مقایسه الگوی جذب و کارآیی منابع مختلف متیونین شامل منابع آزاد کریستاله مصنوعی (دی- ال- متیونین (DL-Met)، ال- متیونین (L-Met) و دی پپتید (Met-Met)) و متیونین باند شده به پروتیین (PB-Met) در مرغ های گوشتی با مصرف تک وعده ای خوراک انجام شد. تعداد 100 قطعه جوجه‎ گوشتی ماده سویه راس 308، در قالب طرح کاملا تصادفی با پنج جیره‎ آزمایشی (پایه، DL-Met2.0، L-Met2.0، Met-Met2.0 و PB-Met2.0) به دلیل مطابقت با رژیم تک وعده ای نیمچه های مادر گوشتی از سن 39 تا 60 روزگی تغذیه شدند. در طی دوره آزمایش، میزان 90 گرم خوراک پلت 1 بار در روز به هر مرغ داده می شد که طی مدت 5/2±17 دقیقه مصرف می گردید. نتایج نشان دادند که مکمل سازی جیره با متیونین باند شده به پروتیین (PB-Met2.0) موجب بهبود معنی دار (01/0<p) عملکرد رشد در مقایسه با مصرف آمینو اسیدهای مصنوعی شد. حداکثر غلظت متیونین پلاسمای خون، 1 ساعت پس از مصرف جیره های حاوی DL-Met2.0 و Met-Met2.0 و 2 ساعت بعد از مصرف جیره های حاوی PB-Met2.0 و L-Met2.0 مشاهده شد (01/0<p). بالا ترین میزان پروتیین لاشه و کارآیی پروتیین (01/0<p) و همچنین پایین ترین میزان نیتروژن فضولات (05/0<p) در تیمار حاوی PB-Met2.0 مشاهده شد. کارآیی آمینو اسید های ضروری خصوصا متیونین، در مرغ های تغذیه شده با جیره حاوی PB-Met افزایش یافت (01/0<p). در نتیجه به نظر می رسد که در مرغ های گوشتی با مصرف تک وعده ای خوراک،  DL-Met و Met-Met به دلیل عدم همزمانی جذب با سایر آمینو اسیدها، بهره وری کمتری دارند. بنابراین همزمان سازی جذب آمینو اسید متیونین با استفاده از منابع مناسب، موجب افرایش کارآیی آن می شود. در نتیجه PB-Met به عنوان منبع ترجیحی مکمل متیونین در جیره مرغ های گوشتی با مصرف تک وعده ای خوراک پیشنهاد می شود.