مدل ساختاری دلزدگی زناشویی مبتنی بر سلامت روان و حمایت اجتماعی ادراک شده با میانجیگری تاب آوری فردی در زنان نابارور

روابط زناشویی از مهمترین عناصر تحکیم بنیاد خانواده هستند. تاب آوری، سلامت روان و حمایت اجتماعی می توانند از متغیرهای مهم در پیشگیری از دلزدگی زناشویی باشند. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی تاب آوری فردی در رابطه بین سلامت روان و حمایت اجتماعی ادراک شده با دلزدگی زناشویی در زنان نابارور بود.

پژوهش حاضر از نوع همبستگی و مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل زنان نابارور مراجعه کننده به بخش ناباروری یکی از بیمارستان های شهر تهران درسال 1399-1398 بود. از طریق نمونه گیری در دسترس 361 نفر برای شرکت در مطالعه، انتخاب شدند. پرسشنامه دلزدگی زناشویی، پرسشنامه تاب آوری، پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده و پرسشنامه سلامت عمومی برای جمع آوری داده ها استفاده شد. در پژوهش حاضر، برای تحلیل داده ها از روش های ضریب همبستگی پیرسون و مدل معادلات ساختاری استفاده شد.

 طبق نتایج حاصل، بین سلامت عمومی (56/0)، حمایت اجتماعی (55/0) و تاب آوری (61/0) با دلزدگی زناشویی رابطه منفی معنادار در سطح 01/0 وجود دارد. همچنین تاب آوری در رابطه بین سلامت روان و حمایت اجتماعی ادراک شده با دلزدگی زناشویی در زنان نابارور دارای نقش میانجی بود (05/0>p).

طبق نتایج، متغیر تاب آوری فردی در نقش تعدیل کننده بر رابطه بین سلامت روان و دلزدگی زناشویی زنان نابارور اثر مثبت دارد. به عبارت دیگر، سلامت روان در سطوح بالای تاب آوری فردی، کاهش دلزدگی زناشویی این افراد را پیش بینی می کند.