بررسی رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه با نشانه های اختلال بدریخت انگاری بدنی با میانجیگری شفقت به خود

بدریخت انگاری بدنی نرخ شیوع بالایی دارد و می تواند منجر به اختلال در عملکرد روزانه گردد. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه با نشانه های اختلال بدریخت انگاری بدنی با میانجیگری شفقت به خود بود

روش پژوهش همبستگی با استفاده از تحلیل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانشجویان مجرد 35-18 سال دانشگاه های شهر تهران در سال تحصیلی 1401-1400 بود که تعداد 622 نفر به صورت نمونه گیری دردسترس (پاسخگویی به صورت آنلاین) از آنها انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه نگرانی از بدشکلی استوزین و همکاران (1998)، فرم کوتاه پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (1994) و فرم کوتاه مقیاس شفقت به خود ریس و همکاران (2011). برای تحلیل داده ها از روش معادلات ساختاری و نرم افزارهای SPSS نسخه 25 و AMOS نسخه 24 استفاده شد.

نتایج نشان داد که اثر مستقیم و غیرمستقیم (با میانجی گری شفقت به خود) طرحواره های حوزه «خودگردانی و عملکرد مختل» بر نشانه های بدریخت انگاری بدنی به ترتیب با اندازه اثرهای استاندارد شده 26/0 (05/0>P) و 14/0 (01/0=P) معنادار بود. همچنین اثر غیرمستقیم طرحواره های حوزه «بریدگی و طرد» و «محدودیت های مختل» با میانجی گری شفقت به خود بر نشانه های بدریخت انگاری بدنی نیز به ترتیب با اندازه اثرهای 05/0 (05/0=P) و 17/0 (01/0>P) معنادار بود. در نهایت نتایج نشان داد که طرحواره های حوزه های «دیگرجهت مندی و گوش بزنگی بیش از حد» و «بازداری» اثر مستقیم غیر مستقیم معناداری بر بدریخت انگاری بدنی ندارند (05/0<p).

در نظر گرفتن شفقت به خود به عنوان میانجی در رابطه طرحواره ناسازگار اولیه و نشانه های بدریخت انگاری بدنی، می تواند به تبیین اختلال بدریخت انگاری بدنی کمک کند.