نقش اصالت اقامتگاه‏ های بوم ‏گردی در توسعه اقتصاد فرهنگ

صنعت گردشگری یکی از بسترهای مناسب برای کم‏‏‏ کردن فاصله بین فرهنگ و اقتصاد است؛ چراکه گردشگری، در کنار مزایای اقتصادی، فعالیتی با نفوذ فرهنگی اجتماعی شناخته می ‏شود. یکی از الگوهای نسبتا جدید گردشگری که شدیدا به این نفوذ وابسته است بوم‏ گردی است و اقامتگاه ‏های‏ بوم‏‏‏گردی پاسخی به نیازهای این بخش است. با بررسی جامعه‏ شناختی اصالت در بستر اقامتگاه ‏های بوم‏ گردی، به ‏منزله معرف اقتصاد فرهنگ، می‏ توان به این پرسش پاسخ داد که چگونه می ‏توان از اصالت در توسعه اقتصاد فرهنگ بهره جست. بر ‏این ‏اساس، پیش ‏از هرچیز، درک ذی ‏‏نفعان حوزه گردشگری از اصالت با روش تحلیل محتوای کیفی قیاسی مطالعه شد. بر مبنای این روش، ابتدا داده ‏‏ها با مصاحبه نیمه ‏ساختاریافته از مالکان 16 اقامتگاه بوم‏گردی و 17 گردشگر ساکن در آن‏ها جمع ‏آوری شد. سپس، داده ‏ها بر مبنای نظریه گیلمور و پاین مقوله ‏بندی شدند. نتایج این پژوهش نشان داد که ارایه اصالت به مخاطب باید فازبندی شود و به ‏صورت مستمر ادامه داشته باشد. براساس مضامین استخراج ‏شده، هر اقامتگاه بوم‏ گردی باید اصالت مدنظر خود را در پنج فاز به مهمانش عرضه کند: اصالت پیش ‏از ساخت، اصالت حین صحنه‏ سازی المان ‏های ذهنی، اصالت حین صحنه‏ سازی المان‏ های عینی، اصالت حین برقراری ارتباط، اصالت پس از رفتن مهمان. تلاش مالکان برای عرضه اصالت در اقامتگاه‏ های بوم ‏گردی باعث توسعه اقتصاد فرهنگ در جامعه خواهد شد.