بررسی مساله شهود در آثار افلاطون

از گذشته همواره در کنار علم حصولی نوع دیگری از معرفت که از آن به علم حضوری یا شهودی تعبیر می شود مطرح بوده است. در میان فلاسفه گروهی معتقدند که شهود تنها به وسیله عقل صورت می گیرد و گروهی دیگر بر این باورند که شهود توسط نفس انسانی صورت می گیرد که یقین آور است و غیر از این طریق معرفت، بقیه قابل اعتماد نیستند. افلاطون یکی از فلاسفه ای است که طریق معرفت صحیح را شهود می داند ولی همواره در بین فلاسفه بعد از او این سوال مطرح بوده که شهود مورد نظر او عقلی بوده یا عرفانی؟ با رجوع به آثار افلاطون و استخراج ویژگیهای شهود او و مقایسه آن با خصوصیات مکاتب عرفانی و تجربه های دینی این فرضیه که منظور وی از شهود، قسم عرفانی آن بوده قوت می گیرد هر چند که مخالفین این نظر نیز دلایل مستحکمی برای بیان خود دارند.