تعیین غلظت کشندگی میانی (LC50) نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم سنتز شده با روش شیمیایی و زیستی در ماهی پلاتی تاکسیدو (Xiphophorus maculatus)

افزایش استفاده از نانو مواد، منجر به رهاسازی این ذرات در محیط های آبی می شود که م ی توانند روی آبزیان اثراتی داشته باشند، بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی سمیت نانوذرات دی اکسید تیتانیوم تولید شده با روش شیمیایی و زیستی در ماهی پلاتی تاکسیدو (Xiphophorus maculatus) انجام شد. ابتدا وضعیت بقاء و توان زیستی ماهی ها در شرایط مشابه با شرایط آزمایشات سمیت بررسی شد، سپس ماهیان پلاتی تاکسیدو برای تعیین غلظت کشندگی میانی نانوذرات در 12 تیمار (هرکدام با سه تکرار) شامل 6 تیمار حاوی غلظت های صفر، 80، 160، 320، 640 و 1280 میلی گرم در لیتر نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم تولیدشده به روش شیمیایی و 6 تیمار حاوی غلظت های صفر، 240، 480، 960، 1920و 3840 میلی گرم در لیتر نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم تولیدشده به روش زیستی در مخازن 60 لیتری به تعداد 15 ماهی در هر تیمار به مدت 96 ساعت مواجهه شدند و تلفات ماهیان در زمان های 24، 48، 72 و 96 ساعت ثبت شد. نتایج آزمایشات بقاء نشان داد که تا 96 ساعت پس از نگهداری ماهیان، هیچ گونه تلفاتی مشاهده نشد و مقدار بقاء %100 بوده است. با افزایش غلظت نانوذرات و افزایش زمان مواجهه درصد مرگ و میر ماهیان افزایش یافت. غلظت کشندگی میانی نانوذرات دی اکسید تیتانیوم تولید شده با روش شیمیایی و زیستی طی 96 ساعت مواجهه به ترتیب برابر با 255/49 و 720/76 میلی گرم در لیتر محاسبه شد. بر اساس نتایج این مطالعه نانوذرات تولید شده با روش شیمیایی نسبت به نانوذرات تولید شده با روش زیستی دارای سمیت بیشتری بودند.