بررسی مقایسه ای ایمان در دیدگاه لوتر و آکوئیناس با تاکید بر نقش انسان

نجات مسیله ای اساسی در مسیحیت است. انسان به دلیل گناه ازلی رابطه خود با خدا را از دست داده و هبوط یافته است. ترمیم این رابطه، نجات انسان از وضعیت هبوط است. راه نجات در مسیحیت به اشکال مختلفی تببین شده است. در نوشته های پولس فیض رایگان از طریق مسیح سبب نجات انسان می شود. در الاهیات آباء از جمله آگوستین نیز فیض جانشین اراده انسانی می شود که با هبوط توان سوگیری درست را از دست داده است، و او را به نجات فرا می خواند. مارتین لوتر، به عنوان متالهی آگوستینی، انسان را اساسا موجودی فاسد و گناه آلود می داند که از طریق فیض و «صرفا با ایمان» نجات می یابد، نه انجام دادن اعمال نیک؛ صرفا با اعتماد به وعده های الاهی از عدالت مسیح در ایمان بهره مند می شود. در سوی دیگر، آکوییناس اما انسان را موجودی عقلانی و دارای حسن ماهیت می داند که با گرایش ذاتی به فضیلت، به سوی ایمان می رود. ایمان اعتمادی عقلانی است که طی آن انسان با باور به گزاره ها و مشارکت با فیض، حضوری فعال دارد. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی دیدگاه لوتر و آکوییناس درباره نجات و نقش انسان در آن را بررسی کرده و به این نتیجه رسیده است که درک متفاوت از وضعیت هستی شناختی انسان ارتباط مستقیم با رویکرد آنها به مسیله نجات و ایمان دارد. لوتر انسان را در اوضاع و احوال منفعلی تصور می کند که راه نجاتش مشارکت با مسیح است؛ در حالی که آکوییناس برای انسان نقش فعالی متصور است که اعمال نیک می تواند در کنار فیض در فرآیند نجات انسان موثر باشد.