عشق زمینی از دیدگاه ابن سینا

عشق زمینی یا غیرعفیف ازجمله کیفیات نفسانی ای است که انسان‏ها در زندگی خویش تجریه می کنند. بررسی تحلیلی- توصیفی آرای ابن‏سینا نشان می دهد عشق زمینی یا شهوانی اساسا نوعی بیماری روحی- روانی است که گاه به بروز بیماری‏های جسمانی می انجامد. این گونه عشق درنتیجه غلبه افکار و تصورات ذهنی بر انسان عارض می شود و در آن، معشوق ممکن است هر شیء مادی اعم‏ از جمادات، گیاهان، حیوانات و انسان‏ها باشد؛ البته مهم‏ترین مصداق چنین علاقه ای عشق یک انسان به انسان دیگر است. راهکارهای موردنظر ابن‏ سینا جهت درمان بیماری عشق زمینی عبارت‏ اند از: وصال عاشق و معشوق، جلب توجه عاشق به معشوقی دیگر، و تقویت قوای جسمانی و مادی عاشق. در روان‏شناسی معاصر، عشق هوسی را می‏ توان با عشق زمینی بوعلی همایندسازی کرد.