تجزیه و تحلیل هیستومورفومتریک پوست و شاخص های استرس ماهی تیلاپیا نیل (Oreochromis niloticus) در معرض غلظت های مختلف آمونیاک

آبزی پروری به صورت فشرده همواره با غلظت بالای آلاینده های نیتروژن همراه است، که این امر می تواند منجر به افزایش خسارت اقتصادی و اتلاف انرژی و افزایش مرگ و میر ماهی ها شود.

این مطالعه با هدف بررسی هیستومورفومتری پوست و شاخص های استرس ماهی تیلاپیای نیل طی مواجهه با غلظت های مختلف آمونیاک انجام شد.

در این مطالعه ماهیان جوان تیلاپیا نیل تهیه و برای سازگاری، هوادهی و تغذیه در وان نگهداری شدند. آزمایش محدوده یابی بر روی ماهی ها برای یافتن محدوده کشنده آمونیاک انجام شد. سپس آزمایش سمیت حاد بر روی ماهی تیلاپیا به مدت 96 ساعت انجام گرفت. برای مطالعات سمیت تحت کشنده، 120 قطعه بچه ماهی تیلاپیا نیل به 4 گروه شامل: سه گروه بر اساس درصدهای مختلف LC50 96h (10، 20 و 30 درصد LC50 96h) و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروه ها به مدت 14روز در محیطی با دمای ثابت و pH کنترل شده در معرض آمونیاک قرار گرفتند. در نهایت مطالعات بافتی و فاکتورهای استرس بر روی ماهیان انجام گرفت.

نتایج نشان داد که غلظت بالاتر آمونیاک منجر به آسیب بافتی از جمله تغییر رنگ و سیاه شدن پوست و تغییرات رفتاری از جمله بلع هوا از سطح آب، کاهش اشتها،کاهش تحرک و در نهایت منجر به مرگ ماهی شد (P≤ 0.05). بالاترین و کمترین میزان گلوکز به ترتیب برای گروه کنترل و تیمار 7/2 میلی گرم در گزارش شده که پس از مواجهه با آمونیاک به طور معنی داری افزایش یافت (P≤ 0.05). همچنین شاخص های استرس در گروه های آزمایشی بویژه در مقادیر بالا به طور معنی داری افزایش یافت (P≤ 0.05).

داده های به دست آمده از این مطالعه نشان داد که افزایش میزان آمونیاک می تواند منجر به آسیب غیرقابل برگشت بافتی به ساختار پوست و سایر بافت ها شود. علاوه بر این، افزایش استرس در تیلاپیا نیل به دلیل افزایش آمونیاک که منجر به ضایعاتی در این ماهی ها شد.